Artykuły

Artykuły SEO

27 lipca, 2020

Przyjaciele. Bajka terapeutyczna dla dzieci z lękiem separacyjnym

Myszka Emilka i kot Robot żyli w przyjaźni. Można by nawet powiedzieć, że prawie nigdy się nie rozstawali. Wszystko robili razem i zawsze sobie pomagali. Kot Robot podkradał ser z lodówki gospodarzy. Mysz Emilka mogła więc codziennie jeść swój ulubiony przysmak. Czasem zdobywał dla niej kawałek chleba z ziarnami, innym razem resztki banana albo winogron. Gospodarze bardzo lubili swojego kota. Nie mogli uwierzyć, że przyjaźni się z myszą. Jednak przyzwyczaili się do tego i przymykali oko na wybryki Robota. Czasem sami zostawiali kawałek sera pod domkiem myszki Emilki.

Każdego dnia Emilka i Robot wymyślali nowe zabawy. Urządzali sobie wyścigi po kuchni, skakanie po schodach na tyłach gospodarstwa, a czasem czytali książki. Nie lubili się nudzić. Razem byli bardzo szczęśliwi. Pewnego dnia znaleźli w piwnicy kolorowe włóczki. Zastanawiali się, do jakiej zabawy mogą je wykorzystać:

— Może udekorujemy nimi twój domek? — zaproponowała Emilka.

Robot mieszkał w miniaturowej komórce pod schodami. Miał tam dwa kolorowe koce i dwie miski. Jedna na mleko, druga na resztki z obiadu.

— Myślę, że to jest bardzo dobry pomysł — odparł Robot.

Wnieśli je więc na górę do kuchni i myśleli, gdzie mogą je przechować. Zdecydowali, że na razie wsuną je pod taboret. Tego dnia byli już bardzo zmęczeni. Pożegnali się i poszli spać do swoich domków. Myszka Emilka mieszkała w rogu kuchni. To była mała dziura pod szafką. Raz w tygodniu Emilkę odwiedzała mysz Ada z sąsiedniego gospodarstwa. Następnego dnia rano mysz Ada zawitała w progu kuchni. Robot zobaczył ją pierwszy i niechętnie pobiegł powiedzieć o tym Emilce. Robot nie lubił tych odwiedzin. Czuł się wtedy niepotrzebny. Nie mógł przecież wcisnąć się do domku Emilki. Układał się wówczas na starym pniu w ogrodzie i czekał, aż Ada wyjdzie od Emilki.

Dzień ciągnął się bez końca. Nic nie sprawiało Robotowi przyjemności. Próbował bawić się swoją ulubioną piłką. Nawet ganiał się ze swoim cieniem. Ale nadal było mu bardzo smutno. W dodatku gospodarze wyjechali dziś na cały dzień. Robot dostał rano miskę mleka. Wiedział, że to mało. To tylko potęgowało jego zły nastrój. Kot Robot nie lubił myszki Ady. Zabierała mu jego przyjaciółkę! Przez myśl przeszło mu nawet, żeby zjeść Adę, ale po chwili odgonił ją od siebie. Nie chciał robić krzywdy Adzie i sprawiać przykrości Emilce. Kot Robot położył się obok szafki, pod którą znajdowało się wejście do domu jego przyjaciółki. Smutno położył łebek i czekał, aż Ada sobie pójdzie. W taki sposób zasnął. Śniło mu się, że nigdy nie jest sam. Gospodarze są zawsze w domu i dają mu tyle mleka, ile tylko mu się zamarzy. Emilka z kolei nie zna Ady, a Robot jest jej jedynym przyjacielem. Zawsze może się z nią bawić, kiedy tylko zechce. Nie musi się z nikim dzielić Adą ani czekać na wyjście jej gości.

Z tego pięknego snu wyrwały go głosy gospodarzy. Wrócili już! — ucieszył się Robot. Kot podbiegł do swoich państwa i zaczął mruczeć, ocierając się o ich nogi. Ojej, jak się za nimi stęsknił. Gospodarze uśmiechnęli się, pogłaskali go i poszli nalać mu mleka. Robot na chwilę zapomniał o swoich smutkach i z radością poszedł wypić mleko. Gdy wyszedł ze swojej komórki, zauważył przez okno, że jest już bardzo późno.

— Ada pewnie już sobie poszła. Jutro znów będę mógł się bawić z moją przyjaciółką — pomyślał.

Robot był trochę zły na Emilkę, że wolała spędzić czas z Adą niż z nim. Położył się na swoim mięciutkim legowisku i znów oddał się marzeniom w snach. Ponownie śniło mu się, że nigdy nie jest sam i nie musi się z nikim dzielić swoją przyjaciółką, a gospodarze już nigdy nigdzie nie pojechali. Następnego dnia Emilka obudziła Robota i zauważyła, że jej przyjaciel ma zły nastrój i chyba jest na nią obrażony.

— Co się stało? — zapytała myszka.

Kot nie chciał powiedzieć, ale Emilka nalegała i nie dawała mu spokoju. W końcu Robot postanowił powiedzieć, o co mu chodzi.

— Bo ty wolisz Adę niż mnie! Gdy ona przychodzi, to mnie zostawiasz i wolisz z nią spędzać czas. W dodatku zamykacie się obie w twojej norce, a ja tam się nie mieszczę. Robicie to specjalnie, żebym nie mógł się z wami bawić! Kiedyś Ada sobie nie pójdzie, a ty nigdy do mnie nie wrócisz!

Robot się rozpłakał.

— Oj, głuptasku, to nieprawda, że wolę Adę od ciebie. Przecież zawsze wracam do ciebie. Chciałabym spędzać czas z wami obojgiem, ale ona… ehhhh.

— Co: ona? — zachlipał kot.

— Ty jej nie lubisz, prawda?

— A jak mam ją lubić, gdy mi zabiera ciebie?

— Wiesz… bo ona to czuje. Widzi, że jej nie lubisz, i ona się ciebie boi.

— Boi się mnie? — odparł zaskoczony Robot.

— Tak. Jesteś kotem, w dodatku kotem, który jej nie lubi. Boi się, że ją zjesz.

— Przecież ty też jesteś myszą jak ona, a ciebie nie zjadłem.

— Ale ja jestem myszą, którą lubisz.

Wtedy Robot przypomniał sobie, o czym pomyślał w złości. Pomyślał wtedy o tym, że gdyby zjadł Adę, problem zniknąłby sam. Zawstydził się, ale wiedział także, że nigdy tego by nie zrobił. Myszka Emilka zauważyła smutek i zawstydzenie swojego przyjaciela. Więc chciała mu jakoś pomóc.

— Mam pomysł! Jutro zaproszę tu Adę i zapoznam cię oficjalnie. Może się do ciebie przekona? A teraz się nie smuć i chodź się pobawić.

— No, nie wiem… Może to i dobry pomysł. No dobrze zaproś ją.

— To co nie jesteś na mnie zły? Idziemy się bawić? — upewniła się myszka.

— Tak. Już jest dobrze. Pobawmy się.

Robot i Emilka bawili się razem do wieczora. Ganiali się, bawili w chowanego i wspinali. Nie było żadnych trosk, ale gdy dzień dobiegł końca i przyjaciele wrócili do swoich domków, Robot zaczął się stresować jutrzejszym spotkaniem z Adą. Długo nie mógł zasnąć, ale w końcu zmęczenie wygrało.

— Wstawaj, śpiochu! — zakrzyknęła myszka Emilka.

Kot Robot leniwie otworzył oczy. Był zmęczony, gdyż nie spał prawie całą noc. Gdy otworzył oczy szerzej i zobaczył wystraszoną myszkę Adę, chowającą się za Emilką, zerwał się na równe łapy. Robot ostrożnie przywitał się z gościem. Dwie myszki i kot wyszli na dwór, tam razem rozmawiali i poznawali się. Robot zrozumiał, że Ada jest tak samo fajna jak Emilka. Kot przyniósł nawet myszce w prezencie duży kawałek sera. Ada z kolei po bliższym poznaniu polubiła kota i nawet prawie przestała się go bać. Od tej pory, gdy Ada odwiedzała Emilkę, zawsze zapraszały Robota do wspólnego spędzenia czasu. Robili wszystko razem i świetnie się bawili. W ten sposób Robot zyskał nową przyjaciółkę. Oto jak zwykła rozmowa może wiele wyjaśnić. Wiedział już, że Emilka lubi tak samo jego i Adę oraz że przyjaciółka nigdy go nie zostawi.

Klaudia Uliasz, Aleksandra Malicka

Ja nie jestem takim zwykłym zajączkiem. Ożywam, kiedy zauważam smutne, samotne dziecko, które bardzo źle się czuje, i zaprzyjaźniam się z nim.

27 lipca, 2020

Bajka o misiu Zdzisiu, co bał się przedszkola

W pewnym domku w konarze drzewa mieszkał misio Zdzisio ze swoją rodziną — z mamą, tatą i starszym bratem. Mały miś bardzo kochał swoich rodziców. Mama codziennie spędzała z nim dużo czasu. Codziennie rano wychodzili na spacer po lesie, odwiedzali Panią Wiewiórkę i jej małą córkę wiewiórkę, z którą misio bardzo lubił się bawić, a w drodze powrotnej wstępowali do Pani Sowy, która opowiadała bardzo ciekawe historie. Kiedy wychodzili od Pani Sowy zazwyczaj szli na zakupy do Pana Krecia. Ach, jakie to było miłe doświadczenie, ile tam pyszności, pięknych zapachów i ukochany miód, który mama zawsze kupowała. Gdy byli blisko domu, mijali wielki muchomor, w którym mieściło się, jak mama mówiła, „Leśne przedszkole”.

Zdzisio bardzo lubił te poranki. Kiedy starszy braciszek wracał ze szkoły, bardzo lubili razem się bawić, budowali wieże z klocków, rysowali, bawili się samochodzikami. Gdy przychodziła pora obiadu, misio Zdzisio z całą rodziną zasiadał do stołu. To był bardzo miły czas dla misia. A kiedy był zmęczony, mama kładła go do łóżka, przykrywała miłą kołderką i czytała bajkę, dopóki Zdzisio nie zasnął.

Któregoś dnia po drzemce mama powiedziała:

— Zdzisiu, chciałabym dzisiaj pójść z tobą do przedszkola.

Mama nieraz o nim wspominała, że kiedyś będzie do niego chodził, ale nigdy dłużej się nad tym nie zastanawiał. No i dzisiaj nadszedł właśnie ten dzień. Braciszek, który chodził już do szkoły, nieraz mu wspominał, że tęskni za przedszkolem, że bardzo lubił tam chodzić.

Mama z czułością spojrzała na Zdzisia, przytuliła do siebie i wyszli z domu. Misio czuł się niepewnie, nie wiedział, co go czeka. Duży muchomor wyglądał zachęcająco, ale jak jest w środku? Czy na pewno mu się spodoba?

W przedszkolu był gwar i zamieszanie. Niektóre zwierzątka oglądały zabawki, inne wtulały się w swoich rodziców, a jeszcze inne wesoło rozmawiały ze sobą.

Mama powiedziała:

— Zdzisiu, ja już muszę iść, bardzo cię kocham i niedługo przyjdę po ciebie.

— Ale nie chcę zostać, mamusiu, nie zostawiaj mnie samego.

— Skarbie, nie jesteś tu sam, ja niedługo przyjdę po ciebie.

— Mamo, na pewno przyjdziesz po mnie?

— Oczywiście, że tak.

Zdzisio bardzo mocno wtulił się w mamę i nie chciał jej puścić. Ta sytuacja była dla niego nowa, czuł się bardzo nieswojo. Kiedy mama poszła, zaczął bardzo mocno płakać. Po chwili poczuł, że ktoś delikatnie głaszcze go po głowie. Spojrzał do góry, to Pani Sarna popatrzyła na niego i powiedziała:

— Widzę, że ci smutno. Mama na pewno przyjdzie do ciebie. Zobaczysz, jak szybko minie ten czas. A teraz chodź, chcę, byś poznał nowych kolegów i nowe koleżanki.

Zdzisio podszedł do grupki, gdzie siedział lisek, wiewiórka, jeżyk, kukułka. Małe zwierzątka przedstawiły się po kolei, Zdzisio również bardzo nieśmiało wypowiedział swoje imię i rozpłakał się. Pani Sarna pocieszała misia, że mama niedługo wróci. Zdzisio nie chciał bawić się z nikim, czuł się okropnie. Usiadł przy stoliku i mimowolnie popatrzył na półkę z przytulankami. Szczególną uwagę zwrócił na pluszowego zajączka. Wydawał mu się jakiś taki szczególny. Gdy tak mu się dłużej przyglądał, zobaczył, że i zajączek na niego patrzy. Wziął go do łapek i nie mógł uwierzyć, zajączek do niego przemówił:

— Nazywam się zajączek Jacek Pocieszaczek, co smutki przeganiam:

Smutki, uciekajcie do kącika! Nie straszcie mi chłopczyka.
My się tu dobrze bawimy i o rodzicach za często nie myślimy.
Jesteśmy zaopiekowani, bo jest z nami dobra pani.
Niedługo pyszny obiadek zjemy i do domu pójdziemy.

— A ty jak masz na imię? — spytał zajączek.

— Nazywam się Zdzisio.

— Oj, chyba nie czujesz się tu zbyt dobrze.

— Bardzo mi smutno bez mamy… A może ona o mnie zapomniała?

I misio rozpłakał się.

— Oj, misiu, każdy tak mówił, a mama w końcu po każdego przychodziła.

— A to ty znasz każdego?

— Oczywiście, że tak. Nie nazywałbym się Jacek Pocieszaczek. Wiesz, ja nie jestem takim zwykłym zajączkiem. Ożywam, kiedy zauważam smutne, samotne dziecko, które bardzo źle się czuje, i zaprzyjaźniam się z nim. A kiedy staje się radosne i już chętnie przychodzi do przedszkola, wracam na swoją półkę i staje się znów nieżywy. Chodź, szkoda czasu na smutki, muszę ci pokazać moich przyjaciół, a jest ich wielu — radośnie powiedział zajączek.

Zdzisio tego dnia w przedszkolu nie miał czasu pomyśleć o mamie. Był tak zajęty poznawaniem innych pluszaków i zabawek, że zupełnie zapomniał o mamie.

Nagle Zdzisio usłyszał otwierające się drzwi. Pomyślał, że to mama po niego przyszła.

Odwrócił się, ale była to pani kucharka z obiadem dla dzieci. Zdzisio znowu zatęsknił za mamą i rozpłakał się, bo przypomniał sobie, jak wspólnie gotowali obiady. Wtem z kieszeni kubraczka, w który był ubrany miś, wystawił główkę zajączek:

— Smutki, uciekajcie do kącika! Nie straszcie mi chłopczyka.

— Mamusiu, bardzo się cieszę, że jesteś. Wiesz, poznałem bardzo fajnego zajączka Jacka Pocieszaczka, wiesz… I on mówi, i pokazał mi też swoich przyjaciół… Wiesz, byli bardzo fajni… I wiesz? — zawołał Zdzisio.

Mama pokiwała głową:

— Oj, Zdzisiu, a może to ci się przyśniło, nie słyszałam, żeby maskotki mówiły.

— Mamo, on naprawdę mówił.

— Oj, Zdzisiu, Zdzisiu.

Kolejne dni Zdzisia w przedszkolu wyglądały podobnie. Z dnia na dzień coraz chętniej przychodził do przedszkola. Za każdym razem mama przychodziła po misia, tak jak obiecywała. Misio z czasem coraz rzadziej bawił się z zajączkiem Jackiem, bo coraz chętniej dołączał się do zabawy z innymi dziećmi. A zajączek wrócił na swoją półkę zadowolony i bardzo szczęśliwy, że udało mu się pocieszyć kolejne dziecko i zachęcić do zabawy z innymi.

Ewa Szczepanik

Twoja zabawka na pewno trafiła w dobre ręce i teraz będzie przyjacielem innego dziecka.

27 lipca, 2020

Strata

W małym miasteczku mieszkał sobie mały chłopiec z mamą. Chłopiec miał na imię Kuba. Kiedyś w prezencie dostał od swoich dziadków pluszowego pieska. Nazwał go Szarak, ponieważ był szary. Piesek towarzyszył chłopcu wszędzie. Razem jedli, chodzili na spacery, czytali, bawili się z przyjaciółmi, nawet spali razem. Szarak był szczęśliwą zabawką. Kuba z Szarakiem i mamą w weekend chodzili nad jezioro. Chłopiec mógł tam biegać, kopać piłkę z kolegami. To były najszczęśliwsze chwile w jego życiu.

Niestety nie pozostało tak na zawsze. Mama Kuby musiała zostawać dłużej w pracy. Czasem nawet w weekend pracowała. Kuba i Szarak byli smutni i tylko ze swojego pokoju wyglądali na powracającą zmęczoną wieczorami mamę. Chłopiec czasami podchodził do swojej mamy, przytulał się do niej i na pocieszenie dawał swoją cenną zabawkę. Kochał swoją mamę nawet wtedy, gdy wieczorami nie miała już siły się z nim pobawić i mówiła „Idź już spać” zmęczonym głosem. Kuba brał wtedy Szaraka i tłumacząc się mu za swoją mamę, kierował się do łóżka. Chłopiec cierpiał, a w jego małej główce kłębiły się myśli.

Pewnego dnia Kuba i Szarak próbowali wszystko uratować. Kuba podszedł do mamy i poprosił ją, żeby poszli w weekend, jak dawniej, razem na spacer nad jezioro. Mama skarżyła się: „Jestem tak bardzo zmęczona”. Chłopiec stał nieruchomo i nie odpuszczał. A przy tym patrzył proszącymi oczkami, przytulając mocno Szaraka. Było to jednoznaczne spojrzenie. Mama pójdzie na spacer, musi się udać. Gdy nagle — mama uśmiechnęła się do Kuby i się zgodziła. Chłopiec i Szarak skakali z radości, że wszyscy troje wyjdą po raz pierwszy od tak dawna. Niestety nie pozostało tak na zawsze.

Pewnego dnia po bardzo udanym dniu nad jeziorem zrobiło się bardzo nieprzyjemnie. Kuba w domu zauważył, że zapomniał wziąć z ławki nad jeziorem swojego ukochanego pieska. Bardzo to przeżywał, dolna warga Kuby drżała, a on płakał. Wrócili nad jezioro, ale jego pieska Szaraka nie było tam, gdzie go zostawił. Szarak był już bardzo zniszczoną zabawką i miał wypłowiałe futerko na nodze i uchu, ogonek był przyszywany tyle razy, że nie sposób się doliczyć.

Mama postanowiła zrobić Kubie niespodziankę i kupiła identycznego pluszowego pieska jak Szarak. Nowy Szarak nr 2 był mięciutki, jego futerko lśniło, a on cały pachniał nowością. Mimo to Kuba był niezadowolony. Kochał swojego poprzedniego Szaraka i chciał, żeby wszyscy byli znowu razem. Z tamtym Szarakiem łączyło go dużo wspomnień i nie rozumiał, jak to się stało, że o nim zapomniał. Kuba nie chciał nowej zabawki, chociaż mama przekupywała go słowami, głaskała i dawała smakołyki, żeby tylko chłopiec się lepiej poczuł. Tłumaczyła mu: „Twoja zabawka na pewno trafiła w dobre ręce i teraz będzie przyjacielem innego dziecka, które bardziej niż Ty go potrzebuje, i teraz będzie pomagał ratować inne dziecko i jego dom”.

Po tej rozmowie Kuba poczuł się lepiej, bo rzeczywiście nie potrzebował już pieska, żeby rozwiązywać trudne sprawy. Nawet mamie wydawało się, że jak na swój wiek był bardzo rozsądny. A Kubie najwyraźniej ten nowy piesek bardzo się już spodobał. W każdym razie od tej pory już nie rozpaczał za Szarakiem, z którym łączyło go tyle wspomnień. Czy Kuba zaprzyjaźnił się z tym Szarakiem nr 2? Właściwie tak, bo pomógł on przezwyciężyć chłopcu rozpacz po stracie. Chłopiec i piesek cieszą się teraz tak samo swoim towarzystwem.

Izabela Erkan

27 lipca, 2020

Zosia

Zosia była upragnionym dzieckiem mamy i taty. Mieszkała w wielkim bloku w centrum miasta. Dziewczynka najbardziej lubiła spędzać czas ze swoimi rodzicami. Lubiła spacery, wyjścia na lody, a najbardziej to, jak razem spędzali wieczory na grach planszowych. Wszystko robili zawsze razem. Zosia, mama i tata.

Zosia lubiła patrzeć na swoich rodziców, gdy rozmawiają, śmieją się, gotują. Czuła się wtedy najszczęśliwszą dziewczynką na świecie. Codziennie rano siadali razem do śniadania i razem odprowadzali Zosię do przedszkola. I tak mijały lata… Zosia poszła do szkoły.

Pewnego razu mama odebrała Zosię ze szkoły. Mama tego dnia była milcząca i zamyślona — jak nie ona. Zosia próbowała się dowiedzieć, co się stało, ale mama powiedziała, że jest zmęczona po pracy.

Wieczorem, jak zwykle, rodzina usiadła do kolacji. Była to kolacja inna niż wszystkie. Panowała cisza. Zosia próbowała się dowiedzieć, co się stało, ale rodzice powiedzieli, że to zwykłe zmęczenie po pracy i że wszystko jest w porządku. Kolejne dni wyglądały podobnie.

Rodzice byli jacyś smutni, cisi. Zosia nie wiedziała, co się z nimi dzieje.

Pewnego dnia Zosia poprosiła tatę, by po szkole poszli na lody. Tata od razu się zgodził i dotrzymał słowa. Lody były pyszne, a tata był wesoły i rozmowny. Zupełnie inny niż w domu.

Podobnie było następnego dnia. Gdy mama odebrała Zosię ze szkoły, była rozmowna i wesoła, jak nie w domu. Zosia postanowiła, że dzisiejszego wieczoru porozmawia z rodzicami.

Gdy usiedli wszyscy do kolacji, Zosia spytała:

— Mamusiu, tatusiu, co się z wami dzieje?

Mama: — O co pytasz, córeczko?

Zosia: — Jesteście jacyś inni, co się z wami dzieje?

Tata: — Wydaje ci się, córeczko.

Zosi: — Nie wydaje mi się, widzę, że coś jest nie tak.

Mama spojrzała smutnym wzrokiem na tatę i skinęła do niego głową.

Mama: — Zosiu, masz rację, musimy porozmawiać. Mieliśmy dawno z tobą o tym pomówić, ale nie wiedzieliśmy, jak zacząć. Ja i tata postanowiliśmy, że zamieszkamy oddzielnie.

Zosia: — Jak to, dlaczego, mamusiu?

Mama: — Nasze drogi z tatą się rozeszły.

Tata: — Nie umiemy ze sobą być.

Zosia: — Ale dlaczego, tato?

Tata: — Czasem, córeczko, tak się dzieje, że dorośli się od siebie oddalają, ale nie od ciebie, kochanie.

Zosia: — To z kim ja teraz będę mieszkać?

Mama: — Raz ze mną, raz z tatą. Ustalimy to. Zmieni się tylko mieszkanie, ale nie nasza miłość do ciebie.

Zosia z płaczem uciekła do swojego pokoju. Nie mogła tego zrozumieć. Przecież kochali się wcześniej, dlaczego nie mogą się pogodzić? Płakała i płakała, aż nagle usłyszała jakiś głos z półki nad łóżkiem.

— Ciii, nie płacz… Co się stało?

Zosia: — Kto tu jest?

— To ja, twój miś.

Zosia: — Misiu, to ty mówisz?

Miś: — Tak, mówię wtedy, gdy widzę, jak komuś jest smutno. Czemu płaczesz?

Zosia: — Moi rodzice chcą się rozstać i zamieszkać oddzielnie… Nie kochają mnie.

Miś: — Dlaczego myślisz, że cię nie kochają?

Zosia: — Bo będą mieszkać osobno.

Miś: — Czasem dzieje się tak, że dorośli muszą od siebie odpocząć, ale nie od ciebie. Zmieni się tylko mieszkanie, ale mama i tata nadal będą twoimi rodzicami i będą cię nadal kochać.

Zosia: — Myślisz, misiu, że tak będzie?

Miś: — Zobaczysz, Zosiu, wszystko się jakoś ułoży. Ale zawsze jak będzie ci źle i smutno, możesz się do mnie przytulić.

Zosia zasnęła.

I stało się to, co miało się stać. Rodzice zamieszkali oddzielnie. Ze szkoły odbierali Zosię naprzemiennie, raz mama, raz tata.

Nie było jak kiedyś, że byli razem, ale nie byli też smutni jak wtedy, gdy mieszkali ze sobą. Mama odzyskała uśmiech, a tata poczucie humoru.

Jak dawniej Zosia chodziła z mamą na lody, a z tatą grała w planszówki. Dziewczynka zrozumiała, że czasem lepiej jest, jak rodzice się rozstaną, niż mieliby stracić ten blask, który wychodził z ich serca. Jedyne, co się nie zmieniło, to miłość do córki, która trwa przez całe życie.

Paulina Glińska-Mucha

Przez cały tydzień Kasia dzielnie wychodziła z pieskiem na dwór.

27 lipca, 2020

Bajka o odpowiedzialności

Poznajcie Kasię. Kasia ma 7 lat i jej największym marzeniem było mieć psa. Już od dawna wycinała zdjęcia różnych piesków z gazet i zawieszała je na lodówce. Zachwycała się każdym szczeniakiem, którego zobaczyła na spacerze. I chociaż wiele razy prosiła rodziców o zwierzaka, obiecując opiekę i odpowiedzialność, to nadal ich odpowiedź wciąż brzmiała: „Nie!”. Za każdym razem odmowa była bardzo trudna dla Kasi.

Zamykała się w pokoju i cicho płakała, przytulając się do swojego ulubionego pluszaka — pieska Krzyśka. Zbliżały się święta Bożego Narodzenia — ulubione święta Kasi. Dziewczynka z niecierpliwością czekała na wigilijny wieczór i odpakowywanie prezentów. Chyba nie muszę mówić, o co poprosiła świętego Mikołaja? To oczywiste, że poprosiła o małą puchatą kulkę, którą nazwałaby Kluseczka. Tak! To imię zdecydowanie było numerem 1 na liście „superimion dla piesków”. Zaraz za Kluseczką były jeszcze: Pusia, Czika oraz Łatka.

Ale wróćmy do wydarzeń z Wigilii. Po uroczystej kolacji Kasia rozpoczęła odpakowywanie prezentów. Wow! Ile wspaniałych rzeczy dostała: nowy domek dla lalek, hulajnogę, zestaw kosmetyków do kąpieli z jednorożcem, ale zaraz… Dlaczego rodzice mają takie dziwne uśmiechy na twarzy? Coś mi tu nie gra — pomyślała Kasia.

I w tej samej chwili do pokoju wszedł dziadek z małą, okrągłą, czarną, puchatą kulką na rękach z przewiązaną czerwoną kokardą na szyi. O, mamuńciu! Nie wierzę, czy to…, czy to? Kasia nie była w stanie powiedzieć już nawet słowa. Ruszyła biegiem w stronę dziadka i z całych sił przytuliła szczeniaka. Kocham cię, Kluseczko! — wykrzyczała. — Kocham was, mamo i tato! Dziękuję. Obiecuję, że będę najwspanialszą opiekunką dla piesków na świecie! — powiedziała.

Rodzice, jak to rodzice, powiedzieli jeszcze kilka ważnych zdań na temat odpowiedzialności, spacerów, weterynarza i takich tam. Ale do Kasi już żadne słowa nie docierały. Liczyła się wyłącznie Kluseczka. Przez cały tydzień Kasia dzielnie wychodziła z pieskiem na dwór, karmiła i zapewniała zabawę. Jednak w końcu przyszedł czas powrotu do szkoły. Dziewczynka z każdym dniem coraz mniej ochoczo wstawała rano, żeby wyjść na spacer, zapominała o karmieniu. Na nic były upominania rodziców. Gdy nadeszła wiosna, Kasia już zupełnie nie interesowała się Kluseczką. W końcu było ciepło, można było spotykać się z koleżankami, wychodzić na rower i rolki. A poza tym Kluseczka przestała już być słodkim szczeniakiem, stała się ogromną gryzącą Kluską! Rodzice z przykrością patrzyli na to, jak piesek tęskni za zabawami z dziewczynką.

Pewnego dnia, gdy Kasia była na placu zabaw z koleżankami, postanowili zawieźć pieska do dziadków. Pomyśleli, że tam, w dużym domu z ogrodem, będzie szczęśliwszy. A Kasia? Gdy wróciła do domu, była bardzo zła na rodziców, lecz po chwili zrozumiała, że potraktowała pieska jak zabawkę. Prosiła, aby Kluseczka wróciła do domu, ale na to było już za późno. Miała nowych właścicieli, którzy cieszyli się nią i zapewnili jej wszystko to, czego potrzebowała. Rodzice wytłumaczyli dziewczynce, że przecież będzie mogła odwiedzać pieska za każdym razem, gdy będzie u dziadków. Kasia, chociaż na początku była smutna i zła, zrozumiała, że Kluseczka będzie bardzo szczęśliwa w dużym ogrodzie na wsi. Babcia i dziadek też byli szczęśliwi, bo dzięki niej mogli częściej widzieć swoją ukochaną wnuczkę.

Paulina Chudek

Każdy z nas jest inny, ale musimy się nawzajem szanować.

27 lipca, 2020

Tęczowa przyjaźń

Był środek lata. Piękny sierpniowy dzień tylko zachęcał, żeby z niego skorzystać. Milo, mały kucyk, nie zastanawiał się długo. Od razu po śniadaniu pobiegł na łąkę dołączyć do swoich przyjaciół. Znali się wszyscy od źrebaka i tworzyli zgraną paczkę. Codziennie spotykali się na łące na skraju góry, obok której mieszkały ich stada, żeby się razem bawić. Kilka dni temu zaczęli nową zabawę w odkrywców. Podzielili się na dwie drużyny. Jedna zrobiła mapę do skarbu i rozstawiała przeszkody, nie mogąc dopuścić, żeby druga drużyna, w której był Milo, znalazła skarb. Ale kucyk czuł, że dzisiaj im się poszczęści i wygrają, byli już tak blisko. Po drodze dołączyli do niego Sylas, Ben i Tobby, którzy byli z tego samego stada. Reszta mieszkała po drugiej stronie łąki.

Ben i Tobby byli najlepszymi przyjaciółmi. Milo nie miał najlepszego przyjaciela, lubił wszystkich chłopaków tak samo. Chociaż czasem myślał, jak by to było mieć jednego bardzo bliskiego przyjaciela, któremu mógłby powierzyć wszystkie swoje sekrety i na którego zawsze mógłby liczyć. Na miejscu czekali już Dash, Nunu, Sett i Zac. Brakowało jeszcze tylko Nicka i Teo. Dash był ich liderem. To on zawsze wymyślał najlepsze zabawy i lubił wszystko organizować. Sylas i Sett byli jego najlepszymi kumplami. Milo z Benem i Tobbym dołączyli do Nunu, żeby zacząć planować zdobycie skarbu. W ich drużynie był jeszcze Teo.

Rozłożyli mapę i zaczęli ustalać plan działania od miejsca, gdzie wczoraj skończyli poszukiwania. W tym czasie Dash, Sylas, Sett i Zac, którzy czekali jeszcze na Nicka, planowali jak najlepsze pułapki na ich drodze.

— Patrzcie, chyba w końcu idą — powiedział Zac, patrząc w stronę lasu.

Faktycznie, na horyzoncie majaczyła jakaś sylwetka, ale po chwili dostrzegli, że zbliżał się do nich tylko jeden kucyk, i to nie był ani Nick, ani Teo. Nie był to nikt, kogo znali, co było dziwne, bo ich stada były na tyle małe i zaprzyjaźnione, że wszyscy znali się chociaż z widzenia. Kumple zebrali się razem i nieufnie patrzyli na nieznajomego, który był już całkiem blisko, jednak, gdy zobaczył nie do końca przyjazne miny grupki, zaczął się wahać. Przystanął na skraju polany i niepewnie przestępował z kopytka na kopytko.

— Cześć. Nazywam się Rainbow i razem z rodzicami dopiero się tu przeniosłem. Wasze stado nas przyjęło i powiedzieli mi, że tu się zwykle bawicie i mogę do was dołączyć — powiedział nieśmiało.

Milo przyjrzał mu się bliżej. To nie był zwykły kucyk. Na środku czoła wyrastał mu nieduży róg, a poza tym był mniejszy i drobniejszy od reszty kucyków. Wydawał się bardziej kruchy i delikatny.

Dash przeszedł na przód grupy. Zmrużył podejrzliwie oczy, patrząc na nowego. Nie lubił obcych w swojej paczce, nie pozwalał nawet dziewczynom się z nimi bawić. Milo czuł, że Rainbow mu się nie spodobał.

— Nie wyglądasz jak jeden z nas. Kim ty jesteś?

— Jestem jednorożcem.

— Myślałem, że jednorożce to tylko baby i istnieją wyłącznie w bajkach.

Sett i Sylas zaczęli się z nim śmiać. Rainbow wyglądał coraz bardziej niepewnie.

— Nie pasujesz do naszej paczki — ciągnął dalej Dash, a inni mu przytaknęli. — Może powinieneś spróbować pobawić się z dziewczynami? Wyglądasz bardziej jak one.

Teraz już wszyscy się śmiali oprócz Milo, który nie był pewny, co ma o tym myśleć. Rodzice uczyli go, żeby był dobry i miły dla innych, ale nie chciał stracić kumpli. No i ten nowy faktycznie nie wyglądał tak jak oni.

— Ja… Nie jestem dziewczyną. Wolałbym się przyłączyć do was — spróbował jeszcze raz Rainbow.

— No to masz pecha, bo my cię tu nie chcemy — powiedział Dash, patrząc na niego wrogo.

Rainbow spuścił głowę smutny i wycofał się, biegnąc w stroną stada. Chłopaki jeszcze chwilę się z niego naśmiewały, mówiąc, że dobrze, że sobie poszedł. W końcu dołączyli do nich spóźnieni Nick i Teo i mogli zaczynać zabawę, zapominając o całej sytuacji. Milo jako jedyny nie mógł się skupić na zabawie. Ciągle pamiętał smutek i rozczarowanie w oczach jednorożca i czuł się z tym niekomfortowo. Nastroju nie poprawił mu też fakt, że przez jego roztrzepanie przeciwna drużyna wygrała dzisiejsze starcie. Wrócił do domu nadal pogrążony w myślach i mama spytała go, co się stało.

— Nic takiego, po prostu nie udało nam się dzisiaj znaleźć skarbu — powiedział, nie chcąc wyjaśniać całej sytuacji z jednorożcem, bo nadal nie wiedział co o tym myśleć.

— Na pewno jutro pójdzie wam lepiej — zapewniła go mama. — My też mieliśmy ciekawy dzień. Do naszego stada dołączyła nowa rodzina. Są jednorożcami, to bardzo niezwykłe. Rozmawiałam z nimi i wydają się bardzo mili.

— Nie przeszkadza ci to, że nie są tacy jak my? — zapytał Milo, widząc w tym szansę, żeby się czegoś dowiedzieć.

— Nie bądź niemądry — skarciła go. — To nic nie znaczy. Po prostu wyglądają trochę inaczej. My też nie jesteśmy identyczni, prawda? Mamy różne umaszczenia i grzywy. Każdy z nas jest inny, ale musimy się nawzajem szanować i zaakceptować ich w naszym stadzie.

Milo posmutniał, bo zrozumiał, że jego mama miała rację.

— Na pewno nic się nie stało? Jesteś jakiś nieswój.

— Wszystko w porządku. Jestem trochę zmęczony. To miło, że zaprzyjaźniłaś się z nową rodziną.

— Mają syna w twoim wieku. Miał do was dołączyć, ale wrócił i powiedział, że nie znalazł polanki. Może pokażesz mu jutro drogę?

— Tak zrobię.

Milo poszedł spać, układając w głowie plan na następny dzień. Wstał wcześniej i zamiast od razu iść do przyjaciół, poszukał rodziny jednorożców. Znalazł ich przy jeziorze i podszedł się przywitać. Rainbow parzył na niego nieśmiało i nieufnie, ale poszedł z nim, gdy Milo poprosił o rozmowę.

— Chcesz się znowu ze mnie śmiać? — zapytał ze smutną miną.

— Nie. Chciałem cię przeprosić. To, co mówił Dash, nie było w porządku. Mam nadzieję, że mi wybaczysz i dasz nam jeszcze jedną szansę.

— Nie sądzę, żeby reszta twojej paczki zmieniła zdanie — powiedział smutno Rainbow. — Możemy pójść najpierw do Bena i Tobby’ego. Są z tego stada i są w porządku. Nie przyjaźnią się aż tak z Dashem.

Rainbow się zgodził i poszedł z Milo. Ben i Tobby byli z początku trochę nieufni, ale w końcu zaakceptowali nowego kolegę. Poszli razem na polanę, ale tam nie poszło tak łatwo. Dash nadal nie chciał się bawić z jednorożcem. Milo był na niego zły i powiedział, że nie zostawi nowego kolegi, więc poszli nad jezioro bawić się we dwóch, bo Ben i Tobby zostali z resztą. Był smutny, że stracił paczkę, ale wiedział, że Rainbow nie zasłużył na takie traktowanie. W ciągu kilku dni poznał go bliżej i Rainbow okazał się wspaniałym przyjacielem. Milo już nie żałował swojej decyzji. Wkrótce dołączyli do nich Ben, Tobby i Teo, którzy powiedzieli, że Dash zrobił się niemiły i nie chcą się już z nim bawić.

Reszta kucyków też powoli przekonywała się do jednorożca, aż w końcu nawet Dash przyszedł i przeprosił, po tym, jak został sam. Zrozumiał, że swoim zachowaniem zniechęcił do siebie wszystkich przyjaciół i nie chciał być sam. Rainbow mu wybaczył i wszyscy znowu zaczęli bawić się na polanie, wymyślając nowe zabawy, ale ich paczka się zmieniła. Zrozumieli, że muszą się nawzajem szanować i nie odrzucać innych z powodu ich wyglądu. Milo był najszczęśliwszy na świecie, bo odzyskał swoją paczkę, stał się mądrzejszy i, co najważniejsze, zdobył najlepszego przyjaciela. I wiedział, że to przyjaźń na całe życie i przetrwa wszystkie przeciwności.

Ewa Kostrzewa

Powiedział mamie, że już się nie boi i chce chodzić do przedszkola.

27 lipca, 2020

Lęk przed przedszkolem

W pewnym mieście mieszkał trzyletni chłopiec z rodzicami. Chłopiec miał na imię Marcel. Jego całym światem było mieszkanie w bloku, mały pokoik z zabawkami i rodzice. Mama zajmowała się nim każdego dnia od momentu przyjścia synka na świat, tata codziennie pracował i zarabiał pieniądze na utrzymanie rodziny. Marcel był bardzo przywiązany do mamy, wszystkie czynności wykonywali razem. Mama pomagała mu w ubieraniu się, jedzeniu, często go karmiła. Bawiła się z synkiem, rozkładając zabawki na podłodze, a wieczorem opowiadała ciekawe bajeczki przy zasypianiu. Kiedy wychodzili na plac zabaw przed blokiem lub na spacer do parku, Marcel nie miał problemu z nawiązywaniem znajomości z rówieśnikami. Bardzo to cieszyło rodziców, ponieważ niebawem miał pójść do przedszkola.

Rodzice rozmawiali z Marcelem i opowiadali mu, jak jest w przedszkolu. Tłumaczyli synkowi, że spotka fajnych kolegów, będzie mnóstwo nowych i ciekawych zabawek, będzie biegał z chłopakami na placu zabaw i pozna nowe ciocie, które będą pomagać mu w razie jakichś potrzeb, problemów lub trudności. Marcel nie bardzo rozumiał, o co chodzi. Wszystko, o czym mówili rodzice, przecież miał w domu. Miał zabawki, kolegów i rodziców, z którymi zawsze byli razem, to oni pomagali mu, gdy było trzeba.

Nadszedł ten okropny dzień, kiedy mama obudziła Marcela wcześniej niż zwykle. Okazało się, że tego dnia Marcel ma iść do przedszkola po raz pierwszy. Nie wiedział, co go czeka. Z jednej strony był ciekawy, jak to będzie, ale z drugiej strony lękał się. W jego głowie był straszny chaos, mnóstwo pytań, na które nie znał odpowiedzi.

Kiedy weszli do przedszkola, Marcel musiał rozebrać się w szatni. Zastanawiał się, czy później znajdzie swoje rzeczy, czy nikt ich nie zabierze. Do szatni przyszła pani i zaprosiła Marcela z mamą do sali. W sali było już dużo dzieci i osób dorosłych. Marcel trochę się przestraszył, mocniej ścisnął rękę mamy. Była to dla niego zupełnie nowa sytuacja. Nie wiedział, co ma robić. Martwił się, że mama może go tam zostawić. W głowie kłębiło się mnóstwo myśli. Czy koledzy będą chcieli się z nim bawić? O co chodzi ze spaniem w przedszkolu? Dlaczego on musi tu przychodzić? W domu z mamą było mu tak dobrze, więc po to zmieniać? Był przerażony.

W pewnej chwili zauważył Zuzię, dziewczynkę znajomą z piaskownicy przed blokiem. Zuzia uśmiechnęła się i nieśmiało podeszła. Wzięła go za rękę i zaprowadziła do szafki z autami. Ona też lubiła zabawę samochodzikami, bo w domu miała dwóch braci. Potem dołączył do nich Henio, mały piegusek z zadartym noskiem. On też lubił samochody. Zaczęła się świetna zabawa w wyścigi. Mama cały czas obserwowała synka i cieszyła się, że Marcel ma już nowych kolegów.

Kiedy skończył się czas spotkania, dzieci niechętnie przerywały zabawę i wołały: jeszcze, jeszcze nie. Po powrocie do domu Marcel z mamą byli bardzo zadowoleni. Mama zasypała go pytaniami: czy podobały się zabawki, czy polubił Henia i Zuzię, czy będzie chodził do przedszkola? Marcel odpowiedział, że w przedszkolu było fajnie, ale on woli być w domu. Przez kolejne dni chodzili na spotkania do tego przedszkola i za każdym razem okazywało się, że pani jest bardzo miła i pomaga w trudnych chwilach. Kiedyś mama musiała pojechać na dwie godziny do pracy. Marcel płakał, bardzo tęsknił za mamą. Wtedy pani podeszła, przytuliła go i otarła łezki, a jego buzia rozweseliła się. Pozostali koledzy też okazali się fajni, Marcel polubił zabawy z nimi. Nawet leżakowanie w przedszkolu nie było takie straszne. Któregoś dnia po powrocie do domu Marcel powiedział mamie, że już się nie boi i chce chodzić do przedszkola.

Największym lękiem dla niego było to, że mama zapomni po niego przyjść. Ale to się nigdy nie zdarzyło, bo ona zawsze przychodziła z uśmiechem na ustach, przytulała synka i mówiła, jak bardzo go kocha. Tak było każdego dnia. Marcel zrozumiał, że ma kochających rodziców i nic złego nie może mu się stać.

No i okazało się, że rzeczywistość nie była taka straszna, jak się wydawało na początku. Ale żeby dziecko mogło podjąć wyzwanie i nie poddawać się swoim lękom, musi być pewne, że rodzice kochają je najbardziej na świecie.

Magdalena Zając, Urszula Szałańska

Pedagogika wymaga nie tylko wiedzy, ale również wielu umiejętności, które pomogą w pracy z młodym człowiekiem.

18 lipca, 2020

Jakie są wymagania wobec kandydatów na studia pedagogiczne?

Pedagogika od wielu lat cieszy się dużą popularnością. To dziedzina, która łączy w sobie zagadnienia z zakresu m.in. psychologii, socjologii, prawa i medycyny. Wymaga nie tylko wiedzy, ale również wielu umiejętności, które pomogą w pracy z młodym człowiekiem. Co trzeba wiedzieć o studiach pedagogicznych?

Pedagogika — czego można się nauczyć?

W ramach studiów pedagogicznych, na poziomie licencjackim i magisterskim, realizowane są m.in. zajęcia z zakresu: psychologii, pierwszej pomocy, projektowania zajęć z dziećmi i dorosłymi, praw dziecka, prawa oświatowego, komunikacji w pracy z dzieckiem, grupą i rodziną, socjologii filozofii i etyki. Dzięki tym przedmiotom student poznaje metody pracy z dziećmi i dorosłymi. Rozpoczynając naukę na kierunku pedagogicznym, trzeba mieć świadomość, że nie tylko wiedza ma znaczenie. Pedagogika to przede wszystkim praca z drugim człowiekiem, dlatego niezmiernie ważne są umiejętności interpersonalne. Umiejętność rozmowy, słuchania oraz empatia są w tej pracy nieocenione. Pedagogika daje wiele możliwości. Student może skupić się na pedagogice opiekuńczo-wychowawczej, edukacji przedszkolnej i wczesnoszkolnej, resocjalizacji, doradztwie zawodowym czy psychopedagogice.

Rekrutacja — co warto wiedzieć?

Kandydaci na studia pedagogiczne muszą wybrać na maturze przedmioty, które będą uwzględnione w procesie rekrutacji. Najwyżej punktowany jest język polski oraz język obcy nowożytny. Przedmioty do wyboru to m.in. biologia, historia, geografia, historia sztuki, matematyka i wiedza o społeczeństwie.

Bardzo ważne jest złożenie dokumentów w odpowiednim terminie. Większość uczelni prowadzi rekrutację elektroniczną, co pozwoli kandydatom zaoszczędzić wiele czasu. Dzięki takiemu rozwiązaniu wszystkie niezbędne dokumenty kandydat składa w postaci plików JPG. W procesie rekrutacji kandydat ma możliwość załączenia posiadanych dyplomów (np. olimpiad i konkursów przedmiotowych) oraz certyfikatów. Nie musi udawać się na uczelnię, aby poznać wyniki rekrutacji. Decyzja o przyjęciu na studia również pojawi się w systemie informatycznym. Kandydat uzyska informacje o tym, czy został przyjęty na studia, czy jest na liście rezerwowej, czy też konkurencja okazała się zbyt duża.

Po pozytywnej weryfikacji należy złożyć oryginalne dokumenty w postaci papierowej. Są to:

— Formularz zgłoszeniowy lub podanie o przyjęcie na studia.

— Świadectwo dojrzałości bądź świadectwo szkoły średniej uzyskane za granicą wraz z tłumaczeniem i dokumentem poświadczającym jego oryginalność. W przypadku ubiegania się o przyjęcie na studia drugiego stopnia niezbędny jest dyplom licencjata lub inżyniera.

— Aktualna fotografia (należy również pamiętać o wersji elektronicznej do legitymacji studenckiej).

— Do wglądu dowód osobisty lub inny dokument poświadczający tożsamość.

Jak wyglądają studia pedagogiczne?

Na studiach pedagogicznych kształcenie przebiega zazwyczaj w dwóch etapach. Pierwszy etap to trzyletnie studia licencjackie, które kończą się obroną pracy licencjackiej. W niektórych przypadkach może okazać się potrzebne, np. ze względu na wymagania pracodawcy, kontynuowanie edukacji na studiach drugiego stopnia. Absolwent studiów licencjackich ponownie bierze udział w procesie rekrutacji. Po pozytywnej decyzji o przyjęciu kontynuuje naukę na dwuletnich studiach magisterskich, które zakończone są obroną pracy magisterskiej. W przypadku kierunku pedagogika przedszkolna i wczesnoszkolna kształcenie odbywa się wyłącznie na pięcioletnich jednolitych studiach magisterskich.

Dzieci potrzebują takich lektur, w których wiele się dzieje.

17 lipca, 2020

Jak zachęcić uczniów do czytania książek?

Nauczyciele języka polskiego i nauczania zintegrowanego w szkole podstawowej borykają się z poważnym problemem. Ich uczniowie często nie wykazują zainteresowania książkami. Tylko niewielka część klasy czyta zadaną lekturę. Większość uczniów nie potrafi czytać ze zrozumieniem. Za to godzinami wpatrują się w ekrany komputerów lub smartfonów. Jak temu zaradzić?

Czytanie ma ogromny wpływ na prawidłowy rozwój dziecka. Książki zapewniają dzieciom wiedzę, rozrywkę i wzorce osobowe, skłaniają je do myślenia i rozwijają ich wyobraźnię. Regularny kontakt z książką umożliwia poszerzenie zasobu słownictwa i udoskonalenie umiejętności pisania oraz pozwala unikać błędów językowych. W jaki sposób można zachęcić dzieci do czytania książek?

Przede wszystkim książki powinny być dostosowane do wieku dzieci. Nie mogą być „nudne”. Dzieci potrzebują takich lektur, w których wiele się dzieje: fantastyczne stwory, niesamowite przygody, zwroty akcji, trzymające w napięciu wydarzenia, zmieniająca się sceneria, tajemnicze miejsca i postaci itd.

Warto również uświadomić uczniom, że współczesne urządzenia elektroniczne są przystosowane do czytania. Mogą oni korzystać z czytników książek elektronicznych lub z funkcji dostępnych w większości smartfonów, dzięki którym nie męczy im się wzrok.

Na zajęciach w klasie warto opowiedzieć o książce lub przeczytać tylko jej fragment. Gdy przerwiemy czytanie i niejako zatrzymamy przygody bohaterów w określonym miejscu, możemy zaproponować dzieciom, aby samodzielnie przeczytały książkę do końca. Może to zachęcić uczniów do wizyty w bibliotece. Tam z pewnością otrzymają niezbędne wskazówki i porady na temat doboru odpowiednich tekstów. Można potem poprosić dziecko o zaprezentowanie którejś z przeczytanych książek przed całą klasą i zachęcenie koleżanek i kolegów do jej przeczytania.

Dobrym i ciekawym z punktu widzenia dzieci pomysłem jest organizowanie gier i zabaw nawiązujących do treści książek. Może to być wykonywanie określonych zadań lub odpowiadanie na pytania, przy czym niezbędna będzie wiedza uzyskana na podstawie przeczytanej książki. Można również przeprowadzać quizy za pomocą dostępnych w sieci bezpłatnych aplikacji. Ważne jest zapewnienie dzieciom możliwości rywalizacji. Istotne jest również nagradzanie zwycięzców (indywidualnie lub grupowo), np. wpisaniem oceny bardzo dobrej do dziennika. Dzięki temu będą one odczuwały większą motywację do udziału w tego rodzaju zabawach.

Ważną kwestią jest czas, który nauczyciel daje dzieciom na zapoznanie się z tekstem. Trzeba zawsze dostosować go do możliwości wszystkich uczniów. W przeciwnym razie wielu z nich nie zdąży przeczytać lektury. Nie warto narzucać zbyt szybkiego tempa, ponieważ może to zniechęcić większość uczniów, szczególnie tych młodszych. Należy jednak zaznaczyć już na początku roku szkolnego, że ma się zamiar sprawdzać to, jak dokładnie uczniowie zapoznali się z treścią książki. Może to być dodatkowy bodziec motywujący uczniów do pracy.

Ważne są także dwa kierunki, w których kryje się postulat, by edukacja szkolna była adekwatna do aktualnej rzeczywistości: pedagogika ekologiczna i pedagogika międzykulturowa.

12 czerwca, 2020

Współczesne kierunki pedagogiczne

Niektóre ze współczesnych kierunków pedagogicznych wydają się niezbyt współczesne, bowiem powstały w pierwszej połowie zeszłego wieku. Pedagogika Montessori, Steinera, Deweya jako już stuletnie weteranki mogłyby być przedmiotem zainteresowań historii wychowania. A jednak… Koncepcje pedagogiczne ich autorów nadal są aktualne, mało tego: nadal nowatorskie i postrzegane jako alternatywne.

Dlaczego tak się dzieje? Dlaczego stare kierunki wciąż wydają się rewolucyjne i zaskakujące? Na to pytanie z kolei stara się odpowiedzieć (między innymi) pedagogika krytyczna, która próbuje zrozumieć przyczyny skostnienia, zamrożonego konserwatyzmu edukacji masowej, edukacji „głównego nurtu”. Pomiędzy starymi a najnowszymi spośród współczesnych kierunkami (w tym pedagogiką krytyczną właśnie) znajdziemy koncepcję Freineta, metodę wychowania bez porażek Gordona czy porozumienie bez przemocy (Nonviolent Communication, NVC) jego ucznia Rosenberga, podejście Reggio Emilia angażujące rodziców na równi z uczniami i nauczycielami, a także pedagogikę emancypacyjną Freirego i pomysł na społeczeństwo bez szkoły Illicha. Społeczeństwo bez szkoły jest miłe także Holtowi, jednemu z głównych ideologów edukacji domowej. Antypedagodzy i autorzy nurtu Amication chcieliby uwolnić społeczeństwo nie tylko od szkoły, ale i od wychowania w ogóle.

Poza autorskimi projektami i akcjami edukacyjnymi na pedagogikę mają wpływ także koncepcje filozoficzne, takie jak personalizm, filozofia dialogu czy egzystencjalizm lub postmodernizm. Te nurty oddziałują na sposób postrzegania ucznia, nauczyciela i optymalnych relacji między nimi, a także na interpretację samej idei wychowania. Jako szersze perspektywy mogą się krzyżować z kierunkami autorskimi, np. można być trenerem NVC o poglądzie egzystencjalnym lub personalistycznym lub antypedagogiem o poglądach postmodernistycznych.

Ważne są także dwa kierunki, w których kryje się postulat, by edukacja szkolna była adekwatna do aktualnej rzeczywistości: pedagogika ekologiczna i pedagogika międzykulturowa. Ta ostatnia jest na tyle istotna, że poświęcamy jej osobne zajęcia.