Artykuły

Artykuły SEO

Halinka przebrała się za księżniczkę, a tata za rycerza i wspólnie bawili się w królewski bal.

11 kwietnia, 2021

Nigdy mnie nie zostawiaj

Pewnego ranka Halinka obudziła się tak jak zawsze w dobrym humorze. Zeskoczyła ze swojego łóżeczka, założyła ulubione kapcie i pobiegła do salonu, aby przywitać się z mamą.

— Mamusiu, już wstałam! — krzyczała dziewczynka, radośnie podskakując.

Halinka nagle zatrzymała się w drzwiach do salonu, rozejrzała się w lewo, później w prawo, a następnie po całym pokoju. Gdzie jest mama? — pomyślała. W pokoju zauważyła tylko tatę.

— Dzień dobry, kochanie — powiedział tata, kierując się w stronę dziewczynki.

— Nie! — krzyknęła córeczka. — Gdzie moja mamusia? — zapytała bliska płaczu.

Tata, widząc, że oczy Halinki wypełniają się łzami, próbował do niej podejść, lecz dziewczynka odwróciła się i zaczęła biegać po całym domu w poszukiwaniu mamy.

— Mamusiu, gdzie jesteś?! —krzyczała, lecz nigdzie nie mogła jej znaleźć.

Halinka zalała się łzami. Jak to się stało? — pomyślała. — Czy mama mnie zostawiła? Czy moja ukochana mamusia zniknęła i już nigdy jej nie zobaczę? Dziewczynce przychodziły do głowy same najgorsze rzeczy. Jeszcze nigdy nie było jej tak smutno i źle. Czuła się zraniona, zignorowana i samotna. Zapłakana wróciła do swojego pokoju, wskoczyła pod kołdrę i przysięgła sobie, że już nigdy spod niej nie wyjdzie. Halinka już sama nie wiedziała, dlaczego jest jej tak przykro: czy to dlatego, że mama zostawiła ją samą, czy po prostu martwi się o nią, bo nie wie, co się z nią dzieje. Gdy dziewczynka płakała i zastanawiała się, co się stało z mamą, wszedł do pokoju tata.

— Puk, puk — zapukał ulubionym fioletowym królikiem w wystające spod kołdry plecy córeczki. — Czy mogę do ciebie dołączyć?

Dziewczynka niechętnie wysunęła twarz spod pościeli, spojrzała na króliczka Kika, a potem na tatę.

— Czy mama mnie zostawiła i już nigdy jej nie zobaczę? — zapytała drżącym od płaczu głosem Halinka.

— Halinko — zaczął tata, wciąż udając ulubioną przytulankę. — Mamusia cię nie zostawiła. Po prostu wyszła dziś sama na zakupy, ponieważ tak słodko spałaś, że nie chciała cię budzić.

Halinka zdziwiła się.

— Czyli mama wróci? Pamięta o mnie? — dopytywała

— Tak, kochanie — odpowiedział tata, odkładając królika i wyciągając córeczkę spod pościeli. — Mama zawsze o tobie pamięta, nawet jeśli jej przy tobie nie ma. Zresztą nie tylko mama, ja też zawsze o tobie myślę.

Dziewczynka przytuliła się do taty, a po jej policzkach spłynęło jeszcze kilka łez.

— Myślałam, że mama już mnie nie kocha i dlatego zostawiła mnie samą — odpowiedziała wciąż przygnębiona.

— Rozumiem, że mogłaś się tak poczuć, córeczko — zaczął tata. — Ale, po pierwsze, nie jesteś sama. Jestem z tobą ja, jest także Kik. Razem sprawimy, abyś poczuła się dobrze. Po drugie, mama nigdy by cię nie zostawiła bez opieki.

— Czyli mama wróci? — zapytała z nadzieją w głosie Halinka.

— Oczywiście, że wróci — odpowiedział z uśmiechem tata. — A czy do tego czasu mogę spróbować ją zastąpić w naszych codziennych zwyczajach?

— Tak! — krzyknęła dziewczynka, rzucając się w ramiona taty.

Halinka wraz z tatą i królikiem Kikiem udali się do kuchni. Wspólnie zrobili ulubione gofry i gorącą czekoladę do picia. Po śniadaniu umyli zęby. Później Halinka przebrała się za księżniczkę, a tata za rycerza i wspólnie bawili się w królewski bal. Halinka tak dobrze czuła się w towarzystwie taty, że nawet nie zauważyła, kiedy mama wróciła do domu.

— Hop, hop — krzyknęła rozpromieniona mama. — Dlaczego królewski bal odbywa się bez królowej? — zapytała żartobliwie.

— Mamusia! — krzyknęła Halinka, rzucając się jej na szyję. — Myślałam, że cię już nigdy nie zobaczę! Ale tata wytłumaczył mi, że jesteś na zakupach i że nie chciałaś mnie budzić, bo słodko spałam, i że na pewno do mnie wrócisz.

— Głuptasku — powiedziała mama, całując ją w czoło. — Zawsze będę przy tobie. Nawet jeśli mnie nie widzisz lub nie ma mnie blisko ciebie, musisz pamiętać, że zawsze jestem z tobą. O, tutaj — mama położyła Halince rękę na klatce piersiowej. — W twoim serduszku. Tak samo tata, babcia, dziadek i wszystkie osoby, które tak bardzo cię kochają.

— Ja też was wszystkich bardzo mocno kocham — odpowiedziała szczęśliwa Halinka. — A teraz przepraszam Waszą Królewską Mość, ale obiecałam królewski taniec Panu Rycerzowi — powiedziała dziewczynka z poważną miną i wróciła do zabawy z tatą.

Adrianna Czubacka

11 kwietnia, 2021

Kropka i jej pierwszy dzień w Podwodnej Krainie

Na dnie oceanu mieszkała rybka o imieniu Kropka. Całe dnie spędzała w podwodnym domku z wielkiej muszli, razem z młodszym bratem i rodzicami. Najbardziej lubiła bawić się w chowanego i zbierać błyszczące perły, tak jak jej mama. Pewnego dnia mama oznajmiła Kropce, że już czas, aby zaczęła chodzić do Podwodnej Krainy. Kropka bardzo bała się przebywać długi czas poza swoim domem bez brata i rodziców. Mama i tata opowiadali Kropce, że w Podwodnej Krainie czeka ją wiele fajnych rzeczy i przygód i że spotka tam nowych przyjaciół. Rybka bardzo się bała. A jeśli zostanę tam na zawsze? — myślała.

Nadszedł pierwszy dzień. Mama dała Kropce naszyjnik z jedną ze swoich ulubionych pereł i powiedziała:

— Gdy będzie ci smutno, spójrz na tę perłę. Pamiętaj, że bardzo cię kochamy i cały czas jesteśmy z tobą.

Mama i tata uściskali mocno Kropkę na pożegnanie. Pan Delfin, nauczyciel w Podwodnej Krainie, przedstawił Kropkę wszystkim morskim zwierzątkom i pokazał jej całą Podwodną Krainę — piękny plac pełen wodorostów i zjeżdżalni. Rybka nie miała ochoty się bawić. Tęskniła za rodzicami, bratem i swoim pięknym domkiem z wielkiej muszli. Schowała się za wodorostami i zaczęła cichutko płakać. Nagle ktoś podpłynął.

— Cześć, mam na imię Sam. A ty jak masz na imię? — zapytał konik morski.

— Kropka… — powiedziała cichutko rybka.

— Dlaczego płaczesz?

— Tęsknię za rodzicami! A jeśli nie wrócą? Może mnie już mnie nie kochają, dlatego mnie tu zostawili samą… — powiedziała z płaczem Kropka.

— Też się na początku się bałem — odparł konik morski.

— Naprawdę? A teraz się już nie boisz, że nie wrócą? — zapytała rybka.

— Nie. Zawsze po przekąsce z wodorostów wracają i razem płyniemy do domu. Ale czasem jest mi bardzo smutno i tęsknię za rodzicami. Najbardziej za mamą. Ona zawsze wie, jak mnie rozweselić.

— I co wtedy robisz?

— Mówię o tym Panu Delfinowi. On zawsze ma tyle pomysłów, no może nie wszystkie są takie super jak mojej mamy, ale też pomagają. Tu jest super! Zobaczysz! Zawsze gdy wracają moi rodzice, opowiadam im, co dziś robiliśmy. Chodź, pokażę ci naszą zjeżdżalnię z wodorostów.

Kropka zawahała się, ale nagle przypomniała sobie o naszyjniku od mamy, otarła łzę i popłynęła razem z Samem.

— Tu jest naprawdę pięknie — powiedziała rybka. — O, ile tu małży…

— Najpiękniejsze perły, jakie znalazłem, są właśnie stąd!

— Naprawdę? — zdziwiła się Kropka. — To tu są perły? Myślałam, że tylko przed moim domem.

— Jeśli chcesz, możemy razem poszukać. Pokażę ci, gdzie są najpiękniejsze.

Po całym dniu przypłynęli rodzice Kropki. Rybka odetchnęła z ulgą i mocno przytuliła się do rodziców. Gdy wracali do domu, opowiedziała im, co dziś robiła w Podwodnej Krainie. Po kilku tygodniach Kropka budziła się rano i zastanawiała się, co dziś będzie robić z Panem Delfinem i przyjaciółmi. Bardzo lubiła spędzać tam czas. Wiedziała, że rodzice ją bardzo kochają i zawsze wracają, a gdy jej jest smutno lub ma jakiś problem, może poprosić o pomoc Pana Delfina i swoich nowych przyjaciół.

Agata Gajewska

Niedźwiedziczka mieszkała wraz z rodzicami w norce w lesie przy pagórku.

11 kwietnia, 2021

Lęk małej Misi

Mała Misia była miłą niedźwiedziczką mieszkającą wraz z rodzicami w norce w lesie przy pagórku. Bardzo lubiła bawić się z przyjaciółmi: biegać, wąchać kwiaty, słuchać śpiewających ptaszków, a najbardziej śpiewać piosenki.

Pewnego dnia rodzice postanowili przeprowadzić się do nowej norki nad rzeką. Misia była bardzo smutna. Nie chciała zostawiać swoich koleżanek i kolegów. Bardzo lubiła okolicę, w której mieszkała, i nie chciała jej opuszczać. Nie miała jednak wyjścia.

Przeprowadzka nastąpiła bardzo szybko. Nowa norka nad rzeką okazała się bardziej przestronna. Misia miała nowy pokój, do tego piękny ogród z mnóstwem kwiatów. W pobliżu była rzeka, w której mogła pluskać się godzinami. Pomimo tych luksusów Misia nie była szczęśliwa. Kwiaty nie pachniały tak pięknie, a ptaszki śpiewały mniej radośnie.

Jednak Misi najbardziej brakowało starych przyjaciół. Z nowymi dziećmi bała się zaprzyjaźnić. Często obserwowała z zazdrością i smutkiem, jak inne zwierzątka bawią się razem. Grupka złożona z borsuczka, wilczka i liska wydawała się jej bardzo sympatyczna. Misia marzyła, aby razem z nimi hasać po lesie. Kiedyś zauważyła, że gdy najmniejszy z nich borsuczek się przewrócił, lisek i wilczek natychmiast pomogli mu wstać.

Misia bardzo chciała się do nich przyłączyć. Raz nawet podeszła bardzo blisko i już miała zapytać, czy mogłaby pobawić się z nimi w berka, ale bardzo się zawstydziła. Pomyślała, że zwierzątka nie będą chciały się z nią bawić. Jest tu przecież nowa i nikt jej nie zna. Misia bardzo często o tym myślała i była przekonana, że nikt nie zechce przyjąć jej do zabawy. Postanowiła więc opowiedzieć o tym mamie. Mama stwierdziła, że to jest naturalne, że Misia tęskni za starymi przyjaciółmi i że boi się podejść do nowych zwierzątek, ponieważ ich nie zna. Mama zachęciła jednak swoją córeczkę, aby odważyła się porozmawiać z nimi. Zapewniła ją, że jeżeli nie spróbuje, nie dowie się, jak jest naprawdę.

Następnego dnia, kiedy Misia zobaczyła bawiącą się grupkę, postanowiła podejść, przywitać się i zaproponować, aby dzieci pobawiły się z nią w berka. Misia czuła, że się trochę boi, ale pamiętała słowa mamy, że to jest naturalne uczucie. Kiedy podeszła do dzieci, przedstawiła się:

— Cześć! Jestem Misia. Nikogo tu nie znam, ponieważ niedawno przeprowadziłam się tutaj.

— Ja nazywam się Borek, a to jest wilczek Kiełek i lisek Rudasek!

— Bardzo mi miło was poznać — odparła Misia.

— Nam również — odparł Borek. — Czy zechcesz się z nami pobawić?

Propozycja Borka zaskoczyła Misię. Pomyślała sobie, że jeszcze wczoraj było to dla niej nieosiągalne, a dziś jej marzenie się spełniło, ponieważ umiała pokonać swój strach. Od tego czasu kwiaty znowu zyskały swój dawny zapach, a śpiew ptaków był taki jak dawniej.

Paulina Majewska

Myszka strasznie się bała, nie chciała wyjść z domu.

9 kwietnia, 2021

Myszka Kliszka

Myszka Kliszka spędziła swoje urodziny w doborowym towarzystwie. Przy stole siedzieli: modelka Stella, astronauta Bill, kucharz Alex, tester materaców Johny i tancerka Paula. Goście dużo rozmawiali, śmiali się, opowiadali o swojej pracy. Niestety myszka Kliszka, nie miała jeszcze żadnej pracy, którą mogłaby się pochwalić. Mówiła sobie w myślach: nie mam szczupłych nóg, nie znam planet, przypalam naleśniki…

Mama myszki Kliszki przyniosła tort, a wszyscy zaczęli śpiewać „Sto lat”.

Alex odezwał się:

— Pomyśl życzenie, myszko Kliszko.

Paula na to:

— Tak, i to takie, które może się spełnić!

Johny powiedział:

— Życzenie może być tylko jedno.

— Szybciej, bo zaraz zgasną świeczki — powiedział Bill.

Myszka bez zastanowienia pomyślała życzenie: „Chciałabym być gwiazdą”. Mama Kliszki pokroiła tort. Wszyscy jedli ze smakiem. Nagle myszka Kliszka krzyknęła:

— Au, mój ząb!

Myszkę Kliszkę strasznie rozbolał ząb.

Następnego dnia myszka musiała pójść do dentysty. Myszka strasznie się bała, nie chciała wyjść z domu.

— Mamusiu, ale czy naprawdę musimy iść do dentysty? — zapytała.

— Tak kochanie — odpowiedziała mama. — Pan dentysta sprawdzi, czy nie dzieje się nic złego.

Z trudem udało się mamie myszkę Kliszkę namówić na wyjście z domu. Kiedy znalazły się przed wejściem do gabinetu stomatologicznego, myszka Kliszka oparła się o drzwi i powiedziała, że za nic w świecie nie wejdzie do środka.

Przechodziła tamtędy grupa fotoreporterów. Jeden z nich powiedział do swoich kolegów:

— Spójrzcie, co ta myszka wyprawia.

— To chyba jakaś aktorka — odezwał się ktoś inny.

Reporterzy podeszli pod gabinet stomatologiczny i zaczęli robić zdjęcia.

— Mamo, ktoś nam robi zdjęcia — powiedziała myszka Kliszka. — Wejdźmy szybko do środka.

Minęło kilka minut, a wszyscy reporterzy z Mysiej Doliny znaleźli się pod drzwiami dentysty. Myszka Kliszka usiadła na fotelu.

— Strasznie boli mnie ząb. Czy coś mi się stało? Strasznie chciałabym wrócić do domu, bardzo się boję.

— Proszę, oprzyj głowę. Zobaczymy, co się dzieje — odparł dentysta.

— Ktoś stuka za drzwiami! — przeraziła się myszka. — Ktoś stuka za szybą!

Myszka zauważyła, że robią jej zdjęcia. Zaczęła pozować na fotelu. Pomyślała: może będę modelką jak Stella.

Dentysta powiedział:

— Już po wszystkim, byłaś bardzo dzielna.

Myszka Kliszka nawet nie poczuła bólu. Była tak zaciekawiona fotoreporterami.

— Dziękuję bardzo, jeszcze tu wrócę — odpowiedziała.

Minęły dwa dni… Myszka, siedząc przy stole w kuchni, ujrzała gazetę ze swoim zdjęciem na fotelu u dentysty.

— Mamo, jestem sławna — powiedziała.

Myszka Kliszka stała się gwiazdą w Mysiej Dolinie. Zaczęły dzwonić telefony z propozycją zagrania w filmie akcji. Myszka Kliszka od tej pory nie tylko częściej i z przyjemnością chodziła do dentysty, ale także miała co opowiadać swoim przyjaciołom.

Urszula Chmielewska

Marysia poczuła radość, że krasnoludek odnajdzie swoich rodziców.

9 kwietnia, 2021

Drugi braciszek

W pewnym małym miasteczku mieszkała wraz z mamą i tatą pięcioletnia Marysia. Była to dziewczynka raczej spokojna i cicha, nawet troszkę nieśmiała. Rodzice ciężko pracowali, dlatego Marysia większość czasu spędzała ze swoją ukochaną babcią. Dziewczynka niezbyt chętnie bawiła się z kolegami i koleżankami z przedszkola. Wolała sama wymyślać sobie zabawy. Najwięcej jednak czasu spędzała na dworze. Bardzo lubiła bawić się na podwórku, szczególnie w ogrodzie, w którym było dużo kwiatów i kolorowych motyli. Pośrodku ogrodu rosło olbrzymie drzewo.

W rodzinie dziewczynki miała niebawem nastąpić duża zmiana, ponieważ na świat miał przyjść jej braciszek. Często słyszała rozmowy rodziców, którzy mówili o małym dziecku, robili dla niego zakupy… Ta nowa sytuacja sprawiała, że w główce Marysi pojawiały się dość niepokojące uczucia zazdrości i pytania, które zadawała rodzicom: Na pewno tylko jego będziecie nosić na rękach!? Zabierzecie mi moje zabawki? Nie będę dla was ważna?! Kto mi opowie bajkę na dobranoc? Wtedy troskliwi rodzice z czułością zapewniali ją, że będzie dla nich również ważna i że wszystko będzie jak dawniej. Jednak dziewczynka nie umiała sobie z tym poradzić i bardzo bała się tego swojego braciszka.

Pewnego słonecznego dnia dziewczynka bawiła się w swoim ogródku. Nagle podbiegła pod drzewo i dostrzegła w nim dość duży otwór. Podeszła bliżej, aby sprawdzić, co w nim jest. Była pewna, że jest to dziupla, w której mieszka jakieś zwierzątko. Tymczasem ze środka wysunęła się malutka postać, która ze strachem w oczach spojrzała na Marysię.

Oczy dziewczynki zabłysnęły z radości, nie mogła uwierzyć w to co widzi! Przed nią stał malutki krasnoludek. Był ubrany w niebieski kubraczek, brązowe spodenki, a na główce miał czerwoną czapeczkę z dzwoneczkiem.

— Och, jaki ty jesteś malutki! — dziewczynka krzyknęła z radości. — Co ty tutaj robisz? Gdzie twoi rodzice?

Mały krasnoludek przestraszonym głosem odpowiedział:

— Mam na imię Dzwoneczek. Jestem krasnoludkiem. Byłem ze swoimi rodzicami w wielkim lesie i nagle przyszła straszna burza. Moi rodzice schowali mnie w dziupli wielkiego drzewa, abym tam spokojnie przeczekał niebezpieczeństwo. Ze strachu zasnąłem i nie wiem, co się stało… Kiedy się obudziłem, nie słyszałem już straszliwej burzy. Chciałem wyjść na powietrze i znalazłem się w twoim ogrodzie. Nie wiem, gdzie są moi rodzice — krasnoludek zrobił smutną minkę.

Marysia była zdziwiona i jednocześnie bardzo szczęśliwa. W jej malutkiej główce znowu pojawiły się myśli i pytania: On jest taki malutki?! Zgubił rodziców?! Pewnie jest głodny?! Muszę się nim zaopiekować!

W końcu dziewczynka odezwała się z radością:

— Cieszę się, że tu jesteś. Mam nadzieję, że twoi rodzice cię znajdą, ale teraz ja zaopiekuję się tobą. Będę twoją opiekunką. Chodź pokażę ci mój domek, mój pokoik i twoje nowe łóżeczko! Będziemy przyjaciółmi! Co ty na to, Dzwoneczku?

Na te słowa krasnoludek bardzo się ucieszył i z wdzięcznością zawołał:

— Ach, jaki jestem szczęśliwy! Nie będę już sam! Będę miał prawdziwą przyjaciółkę!

Marysia ukryła nowego przyjaciela w kieszonce od sweterka i wróciła do domu. Weszła do swojego pokoju, wysunęła jedną szufladę, z której wyjęła wszystkie ubrania. Wzięła swój ulubiony kocyk i zrobiła łóżeczko dla krasnoludka.

— Proszę, to jest twoje nowe łóżeczko, tu będzie ci dobrze, mój mały Dzwoneczku. Zostań tu chwilkę, zaraz przyniosę ci pyszne jedzonko — powiedziała dumna z siebie Marysia.

Pobiegła do kuchni i poprosiła babcię o kanapkę i szklaneczkę soczku dla małego gościa. Babcia otworzyła buzię ze zdziwienia i zapytała:

— A cóż to za gość?!

— Oj, babciu! To tajemnica — odpowiedziała poważnym głosem dziewczynka i wróciła do swojego pokoju.

Mijały dni. Marysia spędzała dużo czasu, bawiąc się i rozmawiając na głos. Coraz częściej też zadawała rodzicom różne pytania o malutkiego braciszka. Było w niej coraz więcej radości, czułości i śmiałości. Rodzice i babcia byli bardzo zdziwieni zmianą zachowania dziewczynki.

Któregoś dnia, bawiąc się z Dzwoneczkiem, Marysia wbiegła niespodziewanie do pokoju rodziców i stanowczym głosem oznajmiła:

— Ileż jeszcze będę czekać na mojego DRUGIEGO braciszka?! Dzwoneczek też chce go poznać!

I uciekła do swojego pokoju. Rodzice znowu zdziwili się pytaniem Marysi i tym razem szybko poszli za dziewczynką.

— Przedstawiam wam mojego małego braciszka, Dzwoneczka — oznajmiła stanowczym głosem dziewczynka.

Dorośli spojrzeli na siebie ze zdziwieniem, a później na stolik, na którym siedział mały drewniany krasnoludek w czerwonej czapeczce z dzwoneczkiem. W oczach rodziców była to zwykła drewniana zabawka. Marysia szybciutko opowiedziała całą historię o znalezieniu krasnoludka w ogrodzie. Rodzice słuchali z lekkim niedowierzaniem opowieści córeczki, uśmiechając się przy tym. Nareszcie znaleźli powód, dla którego dziewczynka tak się zmieniła. Jej troska, opiekuńczość, rozmowy z małym drewnianym krasnoludkiem zadziwiały dorosłych.

W końcu przyszedł dzień, w którym na świecie pojawił się prawdziwy braciszek Marysi. Kiedy rodzice wrócili ze szpitala, dziewczynka przybiegła ich przywitać. Z zaciekawieniem zajrzała do zawiniątka, które trzymała na rękach mama.

— Och, jaki jesteś śliczny! Jaki malutki?! Tylko nie masz czapeczki z dzwoneczkiem — z zachwytem i czułością westchnęła.

Mama położyła małego Piotrusia na rączkach Marysi. To był przepiękny widok… Przez następne tygodnie dziewczynka z wielką chęcią i troskliwością pomagała mamie w opiece nad braciszkiem. Dużo mówiła i zadawała mnóstwo pytań dotyczących maluszka. Jednak przyszedł dzień, w którym mały Dzwoneczek powiedział do swojej przyjaciółki:

— Wiesz, Marysiu, muszę ci coś powiedzieć… Jesteś bardzo mądrą, dobrą i kochaną dziewczynką. Cieszę się, że tak czule zaopiekowałaś się mną i tak czule opiekujesz się swoim braciszkiem Piotrusiem. Myślę, że rodzice są z ciebie bardzo dumni, ponieważ jesteś wspaniałą starszą siostrą. Nadszedł czas, kiedy muszę wrócić do domu. Czuję, że moi rodzice mnie nadal szukają. Wiem, że to rozumiesz. Chciałbym, żebyś mnie zaniosła do ogrodu pod drzewo, pod którym mnie znalazłaś.

Marysia była troszkę zdziwiona i smutna, kiedy usłyszała te słowa, ale poczuła również radość, że krasnoludek odnajdzie swoich rodziców! Dziewczynka zrozumiała, że tak trzeba zrobić, ponieważ rodzice na pewno za nim tęsknią. Na drugi dzień, gdy tylko Marysia wyszła z babcią na podwórko, szybciutko pobiegła do ogrodu pod duże drzewo. Z kieszonki sweterka wyjęła małego krasnoludka, bardzo mocno przytuliła go do swojego serduszka i delikatnie włożyła do dziupli w drzewie. Na koniec pomachali do siebie rączkami i krasnoludek zniknął.

Dzięki spotkaniu z malutkim Dzwoneczkiem Marysia stała się bardzo odważna, opiekuńcza i czuła. A przede wszystkim zrozumiała, że jest dla rodziców tak samo ważna jak jej braciszek Piotruś.

Julia Ziembińska

Jeśli będzie regularnie podlewane, urośnie ogromne.

9 kwietnia, 2021

Ogromne drzewo

Na pięknej polanie rosło wielkie drzewo. Jego gałęzie sięgały nieba. Drzewo to miało mnóstwo zakamarków u swego podnóża. Jeden z nich zamieszkiwały wróżki: Tela i Lucynka. Były jak siostry. Zawsze sobie pomagały i służyły dobrą radą. Codziennie rano wylatywały w poszukiwaniu pysznego pyłku kwiatowego.

— Lucynko, zbieraj się. Pora wyruszyć na śniadanie — powiedziała Tela, biorąc swój kosz na pyłek.

Zaspana Lucynka bez entuzjazmu przygotowała się do drogi i razem wyruszyły na polanę. Niebawem przyjaciółki usiadły na łące, aby spokojnie zjeść śniadanie. Tela posmarowała swoją kanapkę pysznym pyłkiem i położyła na nią listek szczawiu.

— Mniam, pyszności — powiedziała Tela.

Jednak zaraz spostrzegła, że Lucynka nic nie wyjęła ze swojego koszyczka.

— Czemu nie przygotowujesz sobie śniadania? — zapytała z niepokojem Tela.

— Nie mam ochoty. Nie chcę jeść. Potem może wrzucę coś na ząb — odpowiedziała od niechcenia Lucynka.

— No dobrze. Gdy polecimy nad staw, zjemy obiad.

Przyjaciółki wybrały się poćwiczyć swój taniec. Tela miała tyle energii, że każda z figur jej wychodziła. Lucynka nie mogła się nawet skupić. Wciąż myliła kroki. Po ćwiczeniach ruszyły nad rzekę zjeść obiad. Tela wyjęła talerz także i dla Lucynki i pięknie ułożyła na nim posiłek. Sałatka była kolorowa, a kotlet był w kształcie serduszka.

— Tak jestem głodna po tych tańcach, że zjadłabym konia z kopytami — powiedziała Tela.

Niestety i tym razem Lucynka nic nie zjadła, tylko skrobała widelcem po talerzu. Po chwili Tela zwróciła jej uwagę.

— Mówiłaś mi, że potem coś zjesz. Spróbuj wybrać z talerza choć jeden smakołyk. Dziś jeszcze czeka nas wybór spódniczek. W tańcu musimy też ładnie wyglądać — powiedziała Tela.

Lucynka złapała jedynie łyk wody. Po południu ruszyły na polanę pełną kwiatów. Dziewczynki latały, szukając najbardziej kolorowych płatków. Gdy już zebrały wystarczającą ilość, usiadły na gałązce.

— Lucynko, czemu tak mało zebrałaś płatków, nie podobały ci się? — zapytała z zaciekawieniem Tela.

— Te kolory za bardzo mi się mienią w oczach, tyle mi wystarczy na moją spódniczkę — odpowiedziała z przekorą Lucynka.

Wykonanie stroju nie było takie proste. Płatki trzeba było odpowiednio ułożyć i przyszyć tak, aby się trzymały.

Tela, kiedy jej spódniczka była gotowa, pełna energii wykonała kilka figur tanecznych. Lucynka również i swoją spódniczkę przymierzyła, jednak nie miała już siły na tańce.

Zaczynało zachodzić słońce. Dziewczynki postanowiły wrócić już do domu. Droga z łąki kwiatowej była daleka. Tela szybko przebierała swoimi skrzydłami. Po chwili spostrzegła, że Lucynka zostaje w tyle, a jej lot jest coraz niższy. Tela podleciała szybko do swej przyjaciółki i wzięła ją pod ramię. Nagle zaczął padać deszcz. Dziewczynki musiały szukać schronienia, więc wstąpiły do Babci Wróżki, której dom był po drodze. Babcia akurat gotowała zupę. Zapach unosił się po całej kuchni. W każdą potrawę, którą przygotowywała, wkładała bardzo wiele serca. Tela już nie mogła się doczekać, aż rozgrzeje się pyszną zupą.

Babcia zauważyła, że Lucynka nawet jej nie skosztowała. Tela szturchnęła Lucynkę pod stołem. Wiedziała, że jest słaba, bo przez cały dzień wypiła jedynie łyk wody. Babcia Wróżka szybko spostrzegła, że coś jest nie tak, i powiedziała:

— Widzę, że mamy tu niejadka. Zapraszam was, dziewczynki, na moją werandę.

Na werandzie znajdowały się piękne kwiaty. Tela wszystkie podziwiała i myślała, którymi mogłaby jeszcze ozdobić swoją spódniczkę. Lucynka w kocyku zatrzymała się przy wejściu. Zauważyła zwiędniętą roślinkę. Ze smutkiem zapytała o nią:

— Czemu ten kwiatek tak marnie wygląda?

— Tę roślinkę znalazłam wczoraj. Zamierzam ją codziennie podlewać niewielką ilością wody, aby odżyła — odpowiedziała Babcia.

— I będzie taka duża i ładna jak inne? — zapytała Lucynka.

Babcia po chwili namysłu powiedziała do dziewczynek:

— Widzicie te kwiaty? Wypełniają całą werandę. Są ogromne i dorodne. Podlewam je każdego dnia. Woda i promienie słońca są dla nich pokarmem. Spójrzcie na tamtą — rzekła, wskazując na zwiędniętą roślinkę. — Ona jest taka, ponieważ jej tego brakowało.

— Czy to znaczy, że teraz musi dużo pić wody? To może wlejmy jej całą szklankę — zaproponowała Lucynka.

— Nie, będę jej dawała po troszeczku. W podstawce zostanie to, czego nie wypije. Będzie brała z niej tyle wody, ile potrzebuje. Zbyt duża ilość też mogłaby jej zaszkodzić.

Po chwili wszystkie wróciły do kuchni. Lucynka zdecydowała się spróbować zupy. Zupa była rzeczywiście smaczna. Lucynka zjadła tyle, ile chciała. Jeszcze zanim poszła spać w domu Babci, miała siłę, aby ulepić z Telą kilka pierogów. Dziewczynki same wybierały farsz.

Przygotowanie posiłku to świetna zabawa — pomyślała Lucynka.

Nazajutrz przyjaciółki wzięły swoje pierogi do koszyków i ruszyły na polanę zjeść śniadanie. Wspólnie przyrządzone pierogi bardzo im smakowały. Lucynka zjadła ich aż sześć. Po pysznym posiłku dziewczynki przywdziały swoje piękne spódniczki i ćwiczyły taniec. Lucynka tym razem nie pomyliła kroków. Próba wyszła doskonale. Dziewczynki dały z siebie wszystko.

Po tygodniu Lucynka i Tela stwierdziły, że ponownie odwiedzą Babcię Wróżkę i zaprezentują jej swój taniec. Po występie babcia nagrodziła je brawami. Gdy wychodziły, Lucynka spojrzała na werandę, szukając doniczki z powiędłą roślinką. Nie dostrzegła jej, więc zapytała:

— Babciu, gdzie jest tamta roślinka, którą nam pokazywałaś?

Babcia uśmiechnęła się i powiedziała:

— Cóż, okazało się, że to kiełkujące drzewko.

— Czy ono może tak wyrosnąć, jak to, w którym z Lucynką mieszkamy? — zapytała z niedowierzaniem Tela.

— Tak, jeśli będzie regularnie podlewane, urośnie ogromne — odpowiedziała Babcia.

Wracając do domu, Lucynka z podziwem spojrzała na drzewo. Pomyślała, że kiedyś Babci roślinka też tak wyrośnie. Zrozumiała jak potrzebne jest jedzenie, żeby zdrowo rosnąć i mieć siły.

Sylwia Dobosiewicz

29 marca, 2021

Leśne siedzisko

Drzewa szumiały. Słońce wschodziło zza niewielkiej góry, a jego promienie otulały niezwykłą krainę, w której mieszkały misie. Misie te były niezwykłe, ponieważ futerko miały w różnych kolorach: niektóre były całe zielone, inne czerwone lub niebieskie. Miejsce to nazywało się Tęczosiowo. Jeden z misiów był zielony, natomiast jego uszy i łapki były niebieskie. Nazywał się Barwek. Wyróżniał się wśród całej gromady. Był przez wszystkich bardzo lubiany. Mieszkał w pniu wielkiego dębu z mamą i tatą. Nie miał rodzeństwa, dlatego bardzo lubił towarzystwo innych misiów w podobnym wieku.

W Tęczosiowie każdy dzień był wspaniały. Wszystkie małe i średnie misie chodziły do szkoły. Największe misie (czyli rodzice) chodziły do pracy. W szkole uczono tego, jak przetrwać różne pory roku, jak zdobywać pożywienie, które jagody są najsmaczniejsze, ale również tego, jak dbać o misiową czystość, czyli higienę. Barwek chętnie chodził do szkoły. Jednak gdy opuszczał swój dom w ciągu dnia, najczęściej po sutym posiłku, bolał go brzuszek. Gdy tylko wracał do domu, czuł się dużo lepiej. Rodzice uważali, że Barwek rozwija się prawidłowo i jest zdrowy. Zaczęli się jednak niepokoić o jego brzuszek.

Pewnego dnia rodzice zabrali Barwka na długą wyprawę po lesie. Chcieli sprawdzić, czego nauczył się w szkole. Urządzili smakowity piknik daleko od domu. Jedli miodek i dojrzałe słodkie jagody. Barwek zajadał się z wielką ochotą. Po pikniku zorganizowali wspinaczkę po drzewach. Dorosłe misie były dumne z syna. Świetnie sobie radził. W pewnym momencie zauważyli, że Barwek trzyma się za brzuszek i przebiera swoimi niebieskimi łapkami. Zmartwieni zapytali:

— Synku, źle się czujesz?

Barwek odpowiedział:

— Wszystko dobrze, tylko… tylko…

I szybko zaczął biec drogą prowadzącą do domu. Rodzice nie byli w stanie dogonić pędzącego misia. Gdy byli już pod domem, zauważyli, że Barwek siedzi oparty o pień drzewa. Ze spokojem na buzi powiedział:

— Już wszystko dobrze. Wracamy na wycieczkę?

Rodzice ze zdziwieniem usiedli obok niego i zapytali:

— Barwku, nasz kochany misiu, co się stało?

Barwek po dłuższym milczeniu odpowiedział:

— Mamusiu, tatusiu, bo ja… bo ja najbardziej lubię tylko naszą łazienkę i nie lubię innej.

W głowie taty misia zrodził się pomysł. Zaproponował synkowi długi spacer. Razem zebrali dużo liści, suchą korę, troszkę mchu i kilka patyków. Miały posłużyć Barwkowi do zbudowania nowego siedziska na toaletę. Barwek mocno się zaangażował. Nie mógł się doczekać, kiedy pochwali się mamie swoją pracą. Lepił, przyczepiał, ozdabiał, aż skończył. Kiedy siedzisko było gotowe, tata powiedział do syna:

— Myślę, że będzie dla ciebie bardzo pomocne. Będziesz mógł zabierać je w plecaku do szkoły i na wycieczki.

Barwek był zachwycony. Gdy tylko zaprezentował siedzisko mamie, szybko pobiegł do toalety, z której głośno krzyknął:

— Moja łazienka będzie ze mną wszędzie.

Od tej pory bóle brzucha ustąpiły, a Barwek mógł spokojnie przygotowywać się w szkole do roli dużego misia, jakim będzie w przyszłości.

Barwek nauczył się też bardzo ważnej rzeczy. Uświadomił sobie, że z każdej sytuacji jest jakieś wyjście, że nie należy się poddawać. Z czasem pokonał swój problem, a siedzisko było tylko wspomnieniem pokonanych barier.

Karolina Pawelec

26 marca, 2021

O Zosi, która bała się ciemności

Zosia była już bardzo dużą dziewczynką. Kilka dni temu skończyła pięć lat. Zawsze po swoich urodzinach wyjeżdżała do dziadków na wieś. Spędzała tam pierwsze dwa tygodnie wakacji. Mogła chodzić w tym czasie do przedszkola, ale rodzice uważali, że wakacje dobrze jej zrobią. I tak też było. Odkąd Zosia skończyła trzy lata, zostawała u dziadków zupełnie sama. To znaczy bez rodziców, bo przecież tak całkiem sama zostać nie mogła. Była na to jeszcze za mała. Dziewczynka uwielbiała te dni przyjemnie płynące na wsi.

Dziadkowie mieli niewielki drewniany dom nad brzegiem spokojnej rzeczki. Wzdłuż rzeki rosły wierzby, które kąpały swoje gałązki w płynącej leniwie wodzie. W rzece kąpały się babcine kaczki, a dziadek przyprowadzał tu krowy, żeby mogły napić się wody po godzinach spędzonych na zielonym pastwisku. Na wsi wszystko było cichsze i spokojniejsze niż w mieście. Nie było tu wiecznie spieszących dokądś ludzi, setek aut ani miejskiego gwaru. Zosia bardzo żałowała, że nie może z rodzicami zamieszkać na wsi. Cieszyła się jednak, że może przyjeżdżać do dziadków i tu spędzać czas. Babcia zabierała ją codziennie nad rzeczkę, w której dziewczynka radośnie kąpała się z okolicznymi dziećmi. Tu nikt nie patrzył na zegarek i Zosia mogła zostać z babcią nad rzeką aż do wieczora. Wtedy wracały, żeby babcia mogła zająć się zwierzętami w gospodarstwie. Zosia też miała swoje obowiązki. Każdego ranka wychodziła na podwórko i ochoczo karmiła kury, kaczki i gęsi. Później zjadała smaczne śniadanie i pomagała babci krzątającej się po domu. Przed południem dziewczynka chodziła do kurnika i zbierała jajka, których zawsze miała pełny koszyczek. Babcia śmiała się, że jak Zosia jest u nich, to kury jakby lepiej się niosą. Nic dziwnego. Dziewczynka zawsze wypuszczała kurki na łąkę i pilnowała, żeby nie zakradł się do nich lis. Jak wiadomo, kury po pysznej zielonej trawce znoszą więcej jajek.

Każdego roku czas na wsi mijał Zosi przyjemnie. Aż do teraz. Zosia w końcu skończyła już pięć lat. Zarówno rodzice, jak i dziadkowie uważali, że jest już dużą dziewczynką i może spać sama w pokoju gościnnym. Zosia nie była co do tego przekonana. Ale skoro dorośli tak mówią, to tak pewnie jest. Babcia przygotowała Zosi łóżko w pokoju gościnnym. Na szafce obok łóżka umieściła lampkę nocną, żeby dziewczynka miała ją pod ręką. Tego wieczora Zosia zjadła ze smakiem kolację i szybciutko się umyła. Nie mogła się doczekać pierwszej nocy, którą spędzi zupełnie sama w pokoju. I wszystko byłoby w porządku, gdyby nie to, że babcia zgasiła światło, jak tylko Zosia położyła się do łóżka. W starym drewnianym domu da się słyszeć różne odgłosy. Jakieś stukanie, skrobanie, coś jakby kroki. Zosia była przerażona. Zdawało jej się, że w oknie widzi jakąś postać, która czai się tuż za firanką. Miała ochotę krzyknąć, ale nie chciała obudzić dziadków. Sięgnęła więc ręką i włączyła lampkę nocną. W pokoju nikogo nie było, zasłony były zasunięte. Zosia nie mogła nikogo widzieć. Na parapecie stał duży kaktus, to na pewno on zmylił dziewczynkę, której wydawało się, że ktoś tam stoi. Przecież była dzielna, nie może bać się jakiegoś tam kaktusa. To tylko kwiatek. Nic jej nie zrobi. Zosia przyłożyła głowę do poduszki i zgasiła lampkę. Teraz już nic nie słyszała, żadnego stukania, pukania ani drapania. Nie słyszała też żadnych kroków. Stary drewniany dom zapadł w sen wraz z jego mieszkańcami.

Następnego dnia Zosia wstała skoro świt. Pobiegła nakarmić zwierzęta, a później pomogła babci przygotować śniadanie. Nic tak nie smakuje, jak babcine naleśniki z konfiturą wiśniową.

— Jeśli chodzi o wiśnie, Zosieńko, to czas najwyższy zebrać te nasze w sadzie. Myślę, że jak mi pomożesz, uporamy się z tym raz-dwa, a wieczorem zrobimy konfitury — powiedziała babcia.

— Super! Nigdy nie zrywałam wiśni. Chętnie ci pomogę, babciu — krzyknęła dziewczynka radośnie i szybko zjadła śniadanie.

Po śniadaniu Zosia z babcią zabrały ze sobą wiaderka i udały się do sadu, który był za domem. Dobrze, że drzewka były niskie, bo Zosia nie miała problemu ze zrywaniem owoców. Po kilku godzinach ciężkiej pracy wróciły wraz z babcią do domu. Przygotowały obiad i zajęły się konfiturami. Dziadek w tym czasie krzątał się po obejściu, coś naprawiał, coś przestawiał, wyprowadził krowy na pastwisko i nie przeszkadzał im w kuchni. Gdy konfitury z wiśni były gotowe, okazało się, że jest już późno i czas na spanie. Zosia była głodna jak wilk, więc zjadła obfitą kolację, umyła się i poszła do swojego pokoju. Babcia przykryła Zosię kołdrą i — życząc jej kolorowych snów — zgasiła światło. Zosia znów poczuła się nieswojo. Gdy tylko babcia przekroczyła próg pokoju, coś zaczęło trzeszczeć, skrobać i stukać. To nie wróżyło niczego dobrego. Dziewczynka zakryła się kołdrą po same uszy. Wystawał tylko czubek jej głowy z burzą kręconych blond włosów. Nagle Zosia usłyszała dziwne dźwięki. Coś jakby popiskiwanie. Co to mogło być? Jakaś zjawa albo duch — pomyślała dziewczynka. Popiskiwanie było jednak tak cichutkie, że strach uleciał tak szybko, jak się pojawił, a w jego miejsce nadeszła ciekawość. Zosia delikatnie wystawiła głowę spod kołdry i zaczęła nasłuchiwać. Popiskiwanie jakby przybrało na sile, ale w pokoju nikogo nie było. O, nie! To jest po łóżkiem! Zosia znów zanurzyła się pod kołdrą. Minęło kilka minut i popiskiwanie ucichło. Zosia znów wystawiła nos spod kołdry i stwierdziła, że nie może tak tego zostawić. W końcu ma już pięć lat. A to słuszny wiek i do czegoś jednak zobowiązuje. Cichutko wystawiła rękę spod kołdry, chwytając za włącznik lampki, opuściła głowę pod łóżko i włączyła lampkę. I stało się! Stanęła oko w oko z potworem, który mieszkał pod jej łóżkiem w gościnnym pokoju u dziadków. Zosia jednak się nie przestraszyła. Przekręciła głowę raz w lewo, raz w prawo i przyglądała się wlepionym w nią ślepkom.

— Taki mały? — zapytała. — Co z ciebie za potwór?

— Potwór? Jaki potwór? — odezwało się stworzonko spod łóżka. — Ja nie jestem żadnym potworem! Wypraszam sobie!

— Nie jesteś potworem? — Zosia zmrużyła oczy. — To co robisz pod moim łóżkiem i straszysz mnie drugą noc z rzędu?

— Ja? Ja straszę ciebie? To ty przyszłaś tu zupełnie znikąd i zajęłaś mój pokój. Nawet nie zapytałaś o zdanie! — zdenerwowała się mała istotka.

— Miałabym ciebie pytać o zdanie? — zapytała dziewczynka. — To dom moich dziadków i mogę tu być, kiedy chcę i jak długo chcę — skrzyżowała ręce i… trach, spadła z łóżka.

Mała istotka szybko wybiegła ze swojej kryjówki, żeby zobaczyć, czy dziewczynce nic się nie stało. Na szczęście była cała i zdrowa. Otrzepała tylko piżamę z kurzu i nachyliła się nad maleństwem.

— Masz szczęście, że dziadkowie nie mają już tak dobrego słuchu jak kiedyś. Gdybym ich obudziła, obie miałybyśmy nieprzyjemności — powiedziała stanowczo dziewczynka. — Ale zaraz, zaraz. Ty jesteś przecież myszą, a myszy nie mówią.

— Nie jestem taką zwykłą szarą myszą — oburzyła się myszka. — Mam na imię Fruzia. I umiem mówić w różnych językach. Rozmawiam nie tylko z ludźmi, ale też z innymi zwierzętami. I wszystkie je rozumiem.

— To teraz już wiem, dlaczego Zenek cię nie zjadł — odpowiedziała Zosia, wskazując na kocura śpiącego w nogach jej łóżka.

— Miau! — odezwał się kot, gdy usłyszał swoje imię.

— Jakie „miau”? — zapytała dziewczynka. — Ty nie mówisz ludzkim głosem?

— Miaaau! — miauknął przeciągle Zenek i odwrócił się w drugą stronę.

Fruzia zaśmiała się.

— Moja droga, kot nie mówi ludzkim głosem — odparła myszka tonem prawdziwej znawczyni. — To ja mówię kocim głosem. Świetnie się z nim dogaduję. Co prawda początki nie były udane, ale teraz już prawdziwa zgoda zapanowała między nami. Zenek dzieli się ze mną mlekiem, a ja chronię go przed Burkiem. Niestety pies z kotem się nie dogadają, więc ktoś musi tu pomóc.

Zosia zaśmiała się, bo oczami wyobraźni widziała małą myszkę broniącą kota przed potężnym psem dziadków.

— I z czego się tak śmiejesz? — zapytała myszka, mierząc dziewczynkę wzrokiem.

— Tak jakoś. Nie mogę uwierzyć, że ty naprawdę mówisz. Biegnę po dziadków. Muszą cię zobaczyć! — dziewczynka już trzymała dłoń na klamce.

— Nie! Nie! — krzyknęła myszka. — Nawet przed tobą nie powinnam się zdradzać z tym, że mówię ludzkim głosem, ale bałam się, że zaczniesz krzyczeć i zrobisz mi coś złego.

— Ja? Coś złego? – zapytała Zosia. – Muchy bym nie skrzywdziła, a co dopiero mysz. Dobrze, skoro nie chcesz, nie będę o tobie mówiła dziadkom. Niech to będzie nasza tajemnica.

— Dziękuję ci, dziewczynko — odparła myszka. — W zamian mogę ci coś obiecać.

— Co takiego? — zapytała zaciekawiona Zosia.

— Wiem, że boisz się sama zasypiać. Widziałam, jak drżysz ze strachu, gdy tylko babcia gasi światło. Mogę ci obiecać, że będę chroniła cię każdej nocy, którą spędzisz w tym pokoju — odparła myszka. — Przy mnie możesz czuć się bezpiecznie.

— Przy takiej małej myszce? — powątpiewała Zosia.

Fruzia uśmiechnęła się tajemniczo.

— Wiesz przecież, że mówię językami wszystkich istot na tym świecie. Zapewniam cię, że przy mnie nic ci nie grozi, a twoje sny od dziś będą najpiękniejsze na świecie.

— Zobaczymy… — odparła dziewczynka. — Idę więc spać, bo jestem bardzo zmęczona. Tylko, proszę, nie budź mnie już więcej tym skrobaniem i tupaniem. Jeśli chcesz, możesz położyć się ze mną, tu obok.

I tak też się stało. Fruzia położyła się obok Zenka, który cichutko mruczał, kołysząc je do snu. A sny Zosi były naprawdę piękne. Tak piękne, że gdy wstał nowy dzień, dziewczynka nie obudziła się skoro świt. Spała głębokim snem nawet wtedy, gdy babcia otworzyła szeroko drzwi do jej pokoju.

— Pobudka! Pora wstać! — krzyknęła wesoło babcia, zdziwiona widokiem wnuczki śpiącej w swoim łóżku.

— Ale… co się stało? — zapytała Zosia, przecierając zaspane oczy. — Fruzia?

— Jaka Fruzia? Coś ci się musiało przyśnić — odparła babcia. — Wstawaj! Nowe zadania przed nami. Kury i kaczki same się nie nakarmią.

Zosia usiadła na łóżku i rozejrzała się po pokoju. Przypomniały jej się wszystkie wspaniałe sny, które dzisiaj miała. Czy naprawdę spotkała wczoraj Fruzię, czy to też był tylko sen? Na łóżku spał smacznie Zenek, a po myszce nie było nawet śladu. Dziewczynka zajrzała pod łóżko, ale i tam było pusto. Zosia nie wiedziała już, co było prawdą, a co tylko snem. Wiedziała natomiast, że od tej pory każdy jej sen będzie wspaniały, a strach przed ciemnością zniknął tak, jakby ktoś zaczarował go magiczną różdżką. A Fruzia? Kto wie, może którejś nocy ponownie ją odwiedzi…

Ilona Rudzka-Zygadło

Króliczek codziennie z radością chodził do szkoły.

26 marca, 2021

Czy warto wierzyć stereotypom?

Króliczek Szymon codziennie z radością chodził do pobliskiej szkoły. To właśnie tam miał okazję spotkać swoją przyjaciółkę Tosię. Godzinami mogli rozmawiać o ulubionych książkach, muzyce i słodyczach. Spędzali razem czas na każdej przerwie, bawiąc się klockami i samochodami.

We wtorek pani Ala powiedziała im, że w klasie będą mieli nowego kolegę, lisa Teodora. Większość uczniów ucieszyła się na tę nowinę. Będą mieli kogoś, z kim będą mogli się bawić. Jednak była też wśród nich grupka, która nie cieszyła się na przyjście do klasy nowego kolegi. Jeszcze nie poznali kolegi, ale już im przeszkadzała nowa twarz w klasie. Przygotowali dla niego „miłe” powitanie.

Następnego dnia przyszedł do klasy wspomniany wcześniej lisek. Uśmiechał się ciepło do całej grupy, stojąc na środku sali.

— Cześć, jestem Teodor. Mam nadzieje, że się dogadamy — powiedział głośno.

Z ostatnich ławek słychać było głośne śmiechy, które szybko zostały uciszone przez nauczycielkę.

Kiedy zadzwonił dzwonek na przerwę, wszyscy zebrali się przy nowym koledze i zaczęli zasypywać go przeróżnymi pytaniami. Nagle Aleks powiedział na głos bardzo przykre słowa skierowane do Teodora:

— A ja słyszałem od rodziców, że lisy są chytre i kradną kosztowne rzeczy.

W sali nastała cisza. Nikt nie śmiał się odezwać. Wszyscy uczniowie bali się starszego kolegi. Woleli to przemilczeć. Ostatecznie zarzut nie był skierowany osobiście do nich. Szymek z Tosią spojrzeli na siebie porozumiewawczo. Chcieli jakoś zareagować na tę niesprawiedliwość, ale nie wiedzieli jak. Teodor wyszedł z sali zapłakany. Minął w korytarzu panią Alę, która widząc zapłakanego liska, szybko poszła za nim. Reszta klasy zaczęła zbierać się szybko do domu.

Szymek szedł do siebie ze spuszczoną głową i zastanawiał się nad dzisiejszymi wydarzeniami. Czy mógłby jakoś pomóc koledze, obronić go?

Wchodząc do domu nawet nie przybiegł przywitać się z mamą, jak to robił zazwyczaj. Od razu skierował się do swojego pokoju. Mama, zmartwiona jego stanem, podeszła do niego.

— Szymku, czy coś się stało w szkole? — zapytała.

— Nie, mamusiu, nic takiego — odpowiedział z niepewną miną.

— Widzę, że coś jest nie tak. Mnie możesz wszystko powiedzieć — powiedziała smutna.

— Mamo, bo mamy nowego kolegę w klasie… — niepewnie zaczął opowiadać króliczek.

— To świetnie. Jaki jest? Opowiadaj szybko — nachyliła się do synka z radością i entuzjazmem.

— Ale on jest lisem i słyszałem od kolegów, że one często kradną nasze rzeczy — żalił się Szymek.

Mama zszokowana postawą jego kolegów powiedziała tylko:

— Synku, nie musisz wierzyć we wszystko, co mówią inni. Nawet ci starsi czasami się mylą. Powinieneś sam poznać, jaki jest nowy kolega, a nie od razu wysuwać wnioski.

Na te słowa Szymek przytaknął rodzicielce i zjadł pyszny obiad.

Kolejnego dnia w szkole wydarzyła się straszna rzecz. Zaginął piórnik Ani! Dziewczynka zapłakana podbiegła do wychowawczyni zgłosić zaginięcie swojej własności. Rozpoczęło się wielkie poszukiwanie. Przeszukali półki, zajrzeli pod wszystkie szafki, ale piórnika jak nie było, tak nie było. Ktoś z klasy krzyknął, że to pewnie Teodor ukradł piórnik Ani i nie chce go teraz oddać, bo się wstydzi. Lisek zaprzeczał, żeby tak było. Jednak i tak wszyscy zerkali na niego podejrzliwie. Szymek wierzył, że to nie była wina kolegi, więc wpadł na pewien pomysł.

— Słuchajcie, może żeby się przekonać, czy Teodor to zrobił, przeszukamy wszystkie plecaki będące w sali? — zaproponował królik.

— To bardzo dobry pomysł, Szymku — pochwaliła go wychowawczyni.

Uczniowie zaczęli wyjmować swoje rzeczy z plecaków na stoliki. Lecz jedna osoba nie ruszyła się z miejsca. Był to ich starszy kolega, Aleks. Rozglądał się tylko nerwowo po sali. Królik podszedł do jego plecaka i sam zaczął wyjmować jego rzeczy. Po chwili chwycił piórnik, którego wszyscy szukali.

— To ty wziąłeś piórnik Ani, a nie Teodor! — krzyknął z przejęciem króliczek.

Klasa zaczęła głośno komentować zachowanie kolegi i przez to zrobił się wielki harmider. Pani powiedziała, żeby nie rozmawiali tak głośno, ponieważ trzeba tę sytuację jakoś rozwiązać.

— Dlaczego to zrobiłeś, Aleks? — zapytał Szymek.

— Przepraszam, chciałem zwalić całą winę na tego lisa. Nie chciałem go więcej widzieć w naszej klasie — powiedział skruszony.

— Dobrze, że się przyznałeś, ale musisz ponieść konsekwencje swojego zachowania. — powiedziała surowo pani Ala.

Uczniowie jeszcze nigdy nie widzieli jej tak złej.

— Tak zrobię, pani Alu — odpowiedział zasmucony Aleks.

Po zakończeniu lekcji Teodor podszedł do siedzącego w ławce Szymka.

— Dziękuję ci za pomoc — powiedział z uśmiechem lisek.

— Nie ma za co, nie mogłem patrzeć, jak się zachowywał wobec ciebie — Szymek również uśmiechnął się szeroko do kolegi. — Czy chciałbyś wracać ze mną i Tosią do domu?

— Bardzo chętnie, jeszcze nikogo za dobrze tu nie znam — odpowiedział szczęśliwy Teodor.

— To postanowione, wracamy razem! — radośnie krzyknęła Tosia.

Przez całą drogę powrotną buzie im się nie zamykały. Znaleźli wiele wspólnych tematów. Postanowili, że już do końca szkoły będą się trzymać razem.

Szymek wbiegł do domu i od razu krzyknął:

— Mamo, mamo! Dałaś mi naprawdę dobrą radę, dzięki temu mam nowego przyjaciela.

— Gratulacje, synku! W nagrodę dostaniesz na obiad pyszne naleśniki z dżemem — zaśmiała się mama.

— Dziękuję, to moje ulubione — wymamrotał już z pełną buzią ciasta naleśnikowego.

— No, tylko powoli, bo się zadławisz — pogroziła palcem mama.

— Dobrze, dobrze — zaśmiał się Szymek.

Przez cały rok Szymek, Tosia i Teodor trzymali się razem, a ich przyjaźń trwała kolejne lata.

Weronika Wantusiak

Położyłem się do łóżka, przytuliłem misia i słuchałem bajki.

26 marca, 2021

Kajtuś

Była sobota. Z kuchni czuć było piękne zapachy. Gdy przyjeżdżali Kajtek i jego mama, moja mama zawsze sprzątała cały dom i gotowała duuuuużo pyszności. Kajtek miał 3 lata, tak jak ja. Zawsze fajnie razem się bawiliśmy i byliśmy najlepszymi przyjaciółmi. Tak samo chyba jak nasze mamy. Gdy się spotykały, rozmawiały całą noc i głośno się śmiały. Tym razem przyjechali też babcia i dziadek i przyszli sąsiedzi, którzy mieszkają obok. Od razu zabrałem Kajtka do swojego pokoju, żeby pokazać mu nowe zabawki. Gdy tylko weszliśmy do pokoju, zaczęliśmy się bawić. Zawsze mieliśmy mnóstwo pomysłów i zgadzaliśmy się we wszystkim. Bawiliśmy się tak fajnie, że nawet nie usłyszeliśmy, jak moja mama nas woła. Nie schodziliśmy długo na kolację, więc moja mama w końcu przyszła do nas do pokoju i poprosiła, żebyśmy zeszli na dół i zjedli kolację. Szybko zbiegliśmy na dół i usiedliśmy do stołu. Jedliśmy bardzo szybko. Chcieliśmy szybko wrócić do zabawy. Przy stole wszyscy żartowali i opowiadali zabawne historie, z których wszyscy się głośno śmiali. Nie rozumieliśmy ich żartów, więc tylko patrzyliśmy na swoje talerze, żeby już iść na górę. Podczas kolacji zauważyłem, że mama Kajtka, do której mówiłem „ciociu”, cały wieczór chwaliła go, jaki to już jest duży i dzielny. Gdy skończyliśmy jeść, poszliśmy na górę do mojego pokoju. Ciągle zastanawiałem się, dlaczego ciocia mówiła, że Kajtek jest taki dzielny, więc go w końcu zapytałem.

— Kajtek, dlaczego twoja mama ciągle mówi, że jesteś taki duży i dzielny? Co zrobiłeś?

— Nie wiem, ostatnio wszystkim tak mówi. Nie wiem dlaczego.

Chcieliśmy sprawdzić, o co chodzi, więc podsłuchiwaliśmy rozmowy dorosłych. Staliśmy za ścianą i słuchaliśmy. W którymś momencie ciocia powiedziała, że Kajtek już śpi sam w swoim łóżku. Gdy to usłyszałem, ciarki przeszły mi po plecach. Wszyscy zaczęli chwalić Kajtka i powtarzać mu, że jest bardzo dzielny, ponieważ zauważyli, że stoimy za ścianą. Wtedy zaprosiłem Kajtka do swojego pokoju, żebyśmy mogli pobawić się klockami.

— Kajtek, to prawda, że śpisz już sam w swoim pokoju?

— Tak, a dlaczego pytasz?

— Iii… nie boisz się?

— Czasem się boję, ale mama zawsze zostawia mi włączoną małą lampkę i uchylone drzwi. Teraz jest dużo wygodniej. Jak spałem z rodzicami w łóżku, było już coraz ciaśniej. Mam swoją ulubioną pościel, którą wybrałem z mamą. Śpię też z moim ukochanym osiołkiem, który zawsze zasypia ze mną.

— O, to ty naprawdę jesteś dzielny! — powiedziałem dumny z Kajtka.

— Nie, no co ty, ty też będziesz spał sam. Zobaczysz! Nie martw się tym. Teraz nie jest odpowiedni moment. Moja mama zawsze tak mi mówiła. I że na to przychodzi czas — powiedział z uśmiechem Kajtek.

— Mhm — odpowiedziałem ze smutną miną.

— Miki! Nie smuć się! Zrób sobie przed snem taką listę. Gdy wykonam jakiś punkt, mama zawsze przykleja mi naklejkę, którą sobie wybiorę — powiedział, przytulając mnie, Kajtek.

— Jaki punkt? — zapytałem zdziwiony.

— Miki, no punkt, taki, żeby pamiętać, że trzeba włączyć małą lampkę w pokoju albo zabrać miśka, żeby o niczym nie zapomnieć. Będziesz się czuł wtedy bezpiecznie — powiedział zadowolony Kajtek.

Później bawiliśmy się z Kajtkiem moimi zabawkami, aż zrobiło się późno. Ciocia przyszła po Kajtka i pojechali do domu. Potem pojechali dziadkowie i sąsiedzi. Zostałem sam.

— Mikuś! Chodź na dół. Musisz się wykąpać — zawołała mama.

— Idę! — krzyknąłem i pobiegłem do łazienki.

Bawiłem się w wannie swoimi ulubionymi zabawkami. Cały czas myślałem o tym, co powiedział mi Kajtek. Chciałem też już spać sam, tak jak on. Ale bardzo się bałem. Nie wiedziałem, co mam zrobić. Z jednej strony cały czas się bałem, ale z drugiej myślałem sobie, że Kajtek śpi sam i nic nie opowiadał o tym, że w nocy, gdy wszyscy śpią, wychodzą jakieś potwory. Na pewno by mi powiedział, że istnieją potwory. W końcu zebrałem się na odwagę.

— Mamo! Ja dziś chcę spać w swoim pokoju — powiedziałem z szerokim uśmiechem.

— Jesteś pewien? — zapytała zaskoczona mama.

— Tak! — odpowiedziałem pewny siebie.

— Ale musimy zrobić listę! — powiedziałem do mamy.

— Jaką listę? — zapytała zdziwiona mama.

— Ja ją narysuje, a ty przynieś naklejki — powiedziałem dumny z siebie.

Pobiegłem szybko do swojego pokoju po kartkę i kredki. Narysowałem swoją listę. Wyjaśniłem mamie, co powiedział mi Kajtek. Razem chodziliśmy i wykonywaliśmy wszystkie zadania. Za każde zadanie mama dawała mi jedną naklejkę. Poszliśmy po mojego ulubionego misia i ulubioną poduszkę do sypialni rodziców. Potem weszliśmy z mamą do mojego pokoju. Wybraliśmy pościel do mojego łóżka, książkę, włączyliśmy malutką lampkę przy łóżku i, co najważniejsze, zostawiliśmy uchylone drzwi. Gdy wykonaliśmy wszystkie zadania, powiesiłem listę na tablicy w pokoju, a następnie wskoczyłem do łóżka. Mama mnie przytuliła, czytała mi bajki i czekała, aż zasnę. Poprosiłem ją, żeby zostawiła włączoną lampkę i uchylone drzwi. Obiecała, że to zrobi. W końcu zasnąłem.

W środku nocy obudził mnie jakiś dźwięk. Wystraszyłem się i otworzyłem oczy. W całym pokoju było ciemno, cicho, a drzwi były zamknięte. Wystraszyłem się, ale ciągle powtarzałem sobie, co powiedział mi Kajtek. Nagle usłyszałem, że ktoś coś do mnie mówi.

— Mikuś, Mikuś słyszysz mnie? — wołał nieznany głos.

— Kim jesteś? — zapytałem zaskoczony.

— To ja, twój misio.

Spojrzałem na swojego misia. Faktycznie siedział na końcu łóżka i mówił do mnie.

— To ty mówisz?! — zapytałem zdziwiony.

— Tak, zawsze mówiłem. Nauczyłem się od ciebie — powiedział zadowolony misiek.

— Boje się, misiu — powiedziałem wystraszony.

— Miki, jestem cały czas obok. Zobacz, wszystkie twoje zabawki tu są. Nic ci tu nie grozi. Włączę ci lampkę i pójdę uchylić drzwi.

— Dziękuję, misiu — powiedziałem z wdzięcznością.

— Teraz chodź ze mną. Zobacz, pod łóżkiem nic nie ma — powiedział miś, zaglądając pod łóżko.

— No faktycznie, nic tu nie ma — powiedziałem z uśmiechem.

— Zobacz, w szafie też nie.

Zajrzeliśmy w każdy zakamarek w pokoju. W żadnym kącie nie było potwora. Uspokoiło mnie to. Pomyślałem, że Kajtek miał rację.

— Teraz mocno mnie przytul i posłuchaj mojej bajki — powiedział do mnie miś i wskoczył na łóżko.

Położyłem się do łóżka, przytuliłem misia i słuchałem bajki. Miś opowiadał mi bajkę, aż zasnąłem.

Nad ranem obudziłem się w pokoju z włączoną lampką i uchylonymi drzwiami. Pomyślałem, że to musiał być sen. Przytuliłem misia mocno do siebie i szybko pobiegłem na dół do mamy. Byłem bardzo szczęśliwy. Podskakiwałem ze szczęścia i krzyczałem do mamy.

— Mamo, mamo! Zobacz, spałem całą noc sam — mówiłem do mamy, podskakując.

— Wiem, synku! To wspaniale — powiedziała mama, przytulając mnie mocno do siebie. — Przygotowałam dla ciebie niespodziankę. Zobacz, co się piecze w piekarniku.

Zajrzałem do piekarnika, a tam piekło się moje ulubione ciasto czekoladowe. Szybko uściskałem mamę.

— Mamo, ty wiedziałaś, że będę spał całą noc sam?

— Tak, synku, zawsze w ciebie wierzyłam! Jestem z ciebie bardzo dumna.

Przytuliłem się do mamy. Potem usiedliśmy do stołu i zjedliśmy pyszne ciasto czekoladowe.

Marta Wiesiołek